Inleiding van Likoed Nederland ten behoeve van een debat naar aanleiding van Gaza aan de Haagse Hogeschool, 23 januari 2009.
Het is een groot goed om in vrijheid je mening te kunnen ventileren. Vandaag, in deze zaal, biedt de Haagse Hoge School ons allen de kans om ons licht op een conflict ver weg te laten schijnen en een respectvol debat met elkaar aan te gaan. Vandaag in deze zaal, in de komende 2 uur genieten wij meer vrijheid van meningsuiting dan alle inwoners van alle landen van het gehele Midden Oosten tezamen. Op Israel, de enige democratie van het Midden Oosten na natuurlijk.
Naar ik heb begrepen begeef ik mij thans onder vele medejuristen. Ik verheug mij derhalve op een vruchtbare en inhoudelijke discussie.
Mij is gevraagd alvorens met het debat aan te vangen een korte inleiding te verzorgen over het conflict. Indien we de kern van de Arabische agressie tegen de kleine Joodse staat willen bevatten kunnen we wellicht gezamenlijk nadenken over een oplossing. Want dat is natuurlijk waar iedereen naar snakt. De agressie duurt te lang en teveel onschuldigen lijden eronder.
Een aantal jaar geleden vroeg de Chinese president Jiang Zemin zich het volgende af: Chinezen, Indiers en Joden behoren tot de oudste volkeren van de wereld. Met een geschiedenis van meer dan 4000 jaar en een eigen staat in hetzelfde gebied als de koninkrijken van toen gevestigd waren. Maar tussen Chinezen, en Indiers aan de ene kant en Joden aan de andere kant is een groot verschil. Hoeveel Chinezen zijn er in de wereld? 1,2 miljard. En hoeveel Indiers zijn er in de wereld? 1 miljard. En hoeveel Joden zijn er in de wereld? 12 miljoen. Hoe kan dit? Wat is er ebeurd met het Joodse Volk? Ten tijde van het Romeinse Rijk was 10% van het grote Rijk Joods. Extrapolatie door tijd zou dit aantal anno 2009 minimaal 200 miljoen moeten zijn.
Wat is er gebeurd? Een heleboel. Maar uiteindelijk komt het hierop neer.De Chinezen hebben gedurende hun gehele geschiedenis China behouden. De Indiers India. Maar de Joden verloren hun land en werden 2000 jaar geleden verspreid over de vier hoeken van de aarde. In die 2000 jaar heeft het Joodse Volk veel vervolgingen, ellende en calamiteiten gekend. De terugkeer van het Joodse Volk naar het eigen historische thuisland garandeert de rust en veiligheid die elk volk verdient.
Op veel vlakken lijkt het conflict tussen het Joodse Volk en de Arabieren op een juridisch, privaatrechtelijk eigendomsconflict. Vergelijk het met de eigenaar van een woonhuis. Indien de oorspronkelijke bewoner contra legum, en tegen zijn wil, zijn huis wordt uitgegooid maar nimmer de claim op zijn eigendom opgeeft, dan is er een rechtsgrond om het huis terug te claimen. De juridisch relevante vragen die aan de oorspronkelijke bewoner gesteld moeten worden moeten in dit conflict ook gesteld worden:
- Gedurende de 2000 jaar, hebben de Joden hun claim op het land constant en altijd gehouden?
- Hebben de Arabieren, of een ander volk, in diezelfde periode een unieke nationale claim op het land gelegd?
Het antwoord op de eerste vraag is ja. Op de tweede neen.
De joodse religie en cultuur zijn doordrenkt met verwijzingen naar het land Israel en Jeruzalem.
In bijbelse tijden werd Jerusalem uitgeroepen tot hoofdstad van Israel.
Niets van dit alles in de Koran of Islam cultuur.
Ik heb van de organisatoren van het debat 10 minuten gekregen voor deze inleiding. Ik ben dus genoodzaakt een groot deel van de geschiedenis over te slaan. Maar de historische, religieuze, culturele, internationaal rechtelijke claims van het Joodse Volk op het land Israel zijn groot. Het land is in 1948 gesticht op een klein stukje van het oorspronkelijke Palestina. In 1917 beloofde de mandaathouder, Engeland geheel Palestina aan het Joodse Volk. Daarvoor was het onderdeel van het Ottomaanse Rijk.
Dat wil dus zeggen: geen autonoom land. Zwichtend voor de Arabische druk en terreur, ja toen al, brak Engeland in de jaren 20 de belofte aan het Joodse volk en schonk een groot deel van het historische Palestina aan een Hasjemitische stam. Dat gedeelte ging vanaf toen Transjordanie, nu Jordanie heten. Van een Palestijns volk was toen nog geen sprake. Iedereen woonachtig in Palestina werd Palestijn genoemd. Je had Joodse Palestijnen en Arabische Palestijnen. De Palestijnen hebben pas in 1964 besloten als volk door het leven te gaan. Voor die tijd was een Palestijn simpelweg iemand die uit het gebied Palestina kwam.
In 1947 accepteerden de joodse Palestijnen het Verenigde Naties verdelingsplan. De Arabische wereld wees het af. Het plan voorzag in een Joods gedeelte Palestina en een Arabisch gedeelte Palestina. In 1948 riepen de Joodse Palestijnen de Staat Israel uit en spraken de wens uit om in vrede met al haar buren en inwoners, ook de Arabische Palestijnen, te leven. Helaas, een staat in
vrede was het jonge Israel niet gegund. De 7 Arabische omringende landen vielen het piepkleine en babyjonge Israel aan.
Een wonder geschiedde. Tegen alle verwachtingen in won Israel deze oorlog. De Arabische agressie had een hoge prijs. Israel verloor meer dan 1% van de totale bevolking in deze oorlog.
Maar ook de verliezen aan de andere kant waren groot. Zo moesten de Palestijnse Arabieren van de Arabische broeders tijdelijk het gebied verlaten om de Arabische legers ruimte te geven de Joodse Staat compleet te vernietigen en alle Joden de Middellandse Zee in te drijven. Een groot deel van deze Palestijnse Arabieren zijn na de oorlog teruggekeerd, of hebben nooit gehoor gegeven aan de oproep. Deze mensen zijn nu Israelisch Staatsburger geworden. In Israel wonen nu 7 miljoen mensen. 1,5 miljoen zijn Israelische Arabieren.
Een paar honderdduizend Palestijnse Arabieren zijn echter op de vlucht geslagen naar de Gazastrook, West Bank en Libanon. De Gaza strook en de West Bank maakten onderdeel uit van het verdelingsplan van de Verenigde Naties. Maar de door de Arabische wereld geinitieerde oorlog wijzigde de realiteit. De Gaza werd bezet door Egypte en de West Bank door Jordanie. De Arabische landen hebben zich in de daaropvolgende jaren nooit bekommerd om de Palestijns Arabische vluchtelingen. Die nota bene door hun toedoen in die penibele situatie was beland.
Ook weigerde Jordanie de Palestijnse Arabieren in de West Bank autonomie te geven. Het gebied werd geannexeerd. De Palestijnse Arabieren werden niet tot Jordanie toegelaten, werden niet tot Egypte toegelaten en werden niet tot Syrie toegelaten. Die landen vonden de Palestijnen maar lastig. Die lieten ze liever wegkwijnen in overbevolkte vluchtelingenkampen. De 21 Arabische staten zijn groter dan Amerika en Europa samen. Er wonen meer miljardairs dan in de rest van de wereld opgeteld. Vorig jaar gaven de Arabieren 900 seconden olieopbrengsten per jaar aan hun zielige Palestijnse broeders die ze zo zeggen lief te hebben!
In de eerste 20 jaar van haar bestaan was Israel geen bezetter. De bezette gebieden waren wel bezet maar niet door Israel. Echter de Arabische afwijzing van de Joodse Staat duurde voort en de uitgestoken hand van Israel richting de buren werd met terreur campagnes, agressie en oorlogen beantwoord. In 1967 leidde dat tot de 6 daagse oorlog. In die oorlog veroverde Israel op Jordanie de West Bank. En op Egypte de Sinai woestijn en de Gaza strook. 10 jaar later sloot Israel een historisch vredesakkoord met Egypte en gaf de hele Sinai, met olievelden, zonder aarzelen terug. De Gaza strook wilde Egypte niet meer terug ondanks dat Israel dat met klem had aangeboden.
Israel probeert sedert haar oprichting in 1948 vrede met al haar buren te krijgen. De bezette gebieden werden direct terug aangeboden in ruil voor vrede. Maar op de conferentie van Khartoem na de 6 daagse oorlog hoorde Israel de 3 nee’s. Nee tegen vrede met Israel, nee tegen onderhandelingen met Israel en nee tegen erkenning van Israel.
Israel is bereid, en altijd bereid geweest, gebied voor vrede op te geven. Dat heeft Israel bewezen naar Egypte en Jordanie. En ook naar de Palestijnen. Bezetting is niet de kern van dit conflict. De kern van het conflict is dat vele buren van Israel de Joodse Staat op zich niet accepteren. Dat staat in het charter van de Hamas, dat laat keer op keer Ahmedinejad horen. De staat Israel moet verdwijnen, met of zonder bezette gebieden.
En dat is iets om even bij stil te staan: waarom mogen Arabieren minimaal 21 eigen staten hebben, terwijl Joden niet het recht wordt gegund om in het eigen historische thuislandje in vrede en veiligheid te leven.
Dit debat wordt naar aanleiding van de huidige oorlog in de Gaza strook gevoerd. Het huidige conflict in de Gaza is in essentie een gevecht tussen een terroristische organisatie Hamas en de enige democratie in het midden oosten (Israel).Het vergt een goed moreel kompas en durf om deze waarheden te benoemen.
Israel heeft sinds 1993 autonomie aan de Palestijnen aldaar gegeven en trachtte via de Oslo akkoorden tot een vergelijk te komen en verklaarde zich bereid tot het stichten van een Palestijnse Staat in de West Bank en Gaza strook. In plaats van gezamenlijk een oplossing aan de onderhandelingstafel te zoeken kozen en kiezen de Palestijnen telkens voor geweld. Islam has bloody borders zei Samuel Huntington. En ook dat is een realiteit die wij allen moeten constateren.
Israel heeft zich in 2005 eenzijdig teruggetrokken uit de Gaza strook. Dat betekent, en ik zeg dat met klem, dat er sinds 2005 in de Gaza strook geen sprake is van Israelische nederzettingen, Israelische soldaten of tanks. En wat kreeg Israel daarvoor terug. 6000 raketten. Bijna 20% van de Israelische bevolking, leefden onder de dagelijkse angst van raketten. De raketten hebben ook slachtoffers gemaakt. Moeders en kinderen.
Genoeg was genoeg. Elk land heeft de plicht zijn burgers te beschermen. Wat zou Nederland doen als 3 miljoen Nederlanders dagelijks jaar in jaar uit onder de dreiging van raketten die vanuit een buurland worden beschoten moet leven?
Zolang Hamas niet wordt verslagen komt een verdrag dat zowel tegemoet komt aan de Palestijnse aspiraties als aan de angsten van Israel niet dichterbij. Dan komt de tweestatenoplossing voorgoed buiten bereik. Golda Meir zei eerder en anders: Zolang de Arabieren ons Joden meer haten dan dat ze van hun eigen kinderen houden zullen we geen vrede kennen.
Ook ik vind het afgrijselijk dat in de oorlog de afgelopen weken onschuldige Palestijnse kinderen zijn getroffen. Ik vind leed waar ook ter wereld verschrikkelijk. 40 jaar bezetting van de Gebieden moet geen pretje geweest zijn voor de betrokkenen. Maar het aantal slachtoffers aan beide kanten zijn opgeteld minder dan een maandje Darfur. Maar blijkbaar als Moslims elkaar afslachten is het niet noemenswaardig.
Of bent u allen recent ook bij elkaar gekomen om te praten over de verschrikkelijke massale slachtpartijen door de Janjaweed in Sudan? Cijfers zijn kil en afstandelijk, maar probeert u het volgende eens tot u door te laten dringen. Sinds 1948, toen de staat Israel werd opgericht, zijn in alle Israelisch-Arabische oorlogen en door Palestijnse terreuraanslagen zo’n 62 duizend mensen gedood, waarvan 40 duizend Arabieren en 22 duizend Joden. Dat zijn 62.000 doden te veel. Maar weer heel weinig als je het afzet tegen de 11 miljoen moslims die in dezelfde periode door medemoslims zijn gedood.
Het zou je als moslim maar gebeuren dat je door een medemoslim wordt gedood. Geen haan die er naar kraait. Nee, wordt het leven je door een Jood ontnomen dan weet je zeker dat er Kamervragen worden gesteld en dat er om sancties wordt geroepen. Dat er als vergelding duizenden kilometers verderop Joden in elkaar geslagen worden, bedreigd worden met aan het gas te worden gehangen en synagogen in brand gestoken.
Bij de doden in het Israelisch-Palestijnse conflict wordt al rap naar de term genocide gegrepen.
Als dat als zo is, dan is het een zeer beroerd uitgevoerde genocide. In 1948 waren er ongeveer 700.000 Palestijnse Arabieren. En nu minimaal 5 miljoen. De bezette Palestijn behoort tot de snelst groeiende bevolkingsgroep in de wereld en de levensstandaard van de bezette Palestijn was vele malen hoger dan de levensstandaard van de Arabische broeders in de buurlanden.
Door de jaren heen wordt door de tegenstanders van Israel oorzaak en gevolg constant omgedraaid. De bezette gebieden waren het gevolg van Arabische agressie, ze zijn niet de oorzaak. De wegversperringen of de veiligheidsbarriere waren het gevolg van Palestijnse zelfmoordaanslagen. Ze zijn niet de oorzaak daarvan.
Er wordt telkens gerefereerd aan Israels vermeende schendingen van het Internationale Recht. Israel is de enige democratie in de wereld die ooit is beschuldigd van oorlogsmisdaden. Nota bene bij oorlogen gevoerd met als doel de eigen burgers te beschermen. Dit is opmerkelijk temeer dat Israel veel minder burgers heeft gedood in de oorlogen welk ander land dan ook bij vergelijkbare dreigingen.
Waarom wordt niet ook gekeken en gesproken naar de oorlogsmisdaden die de Palestijnen richting hun eigen gemeenschap plegen of naar de Israelische bevolking toe pleegt? Is het opzettelijk treffen van burger doelen soms geen oorlogsschending? En is het misbruiken van de eigen bevolking geen flagrante schending van het oorlogsrecht?
Zoals kritiek op Israel soms terecht is zo zal ook kritisch naar de andere kant gekeken moeten worden. Als men dan goed kijkt treft men in de Gaza strook een terroristisch Hamas regime aan dat de eigen bevolking onderdrukt en de vernietiging van de Staat Israel nastreeft.
