By Evelyn Gordon, October 24, 2007.
Nederlandse vertaling onderaan (Dutch translation below).
In last week’s column, I discussed one delusion behind the current “peace process”: Ehud Olmert’s assertion that Palestinian leaders have accepted Israel as a Jewish state. Yet the talks also rest on an even more fundamental delusion: that most Palestinians truly want an independent state alongside Israel.
Granted, polls have repeatedly shown a majority for this proposition. The majority may be razor-thin (the Jerusalem Media and Communications Center’s latest poll put it at 51.1 percent), but it exists.
Yet those who seize on this as proof of Palestinians’ desire for peace have neglected to ask one crucial question: When Palestinians say they favor a two-state solution, what kind of two-state solution are they envisioning?
And the answer, as both these same polls and past Palestinian behavior make clear, is not a Palestinian state alongside a Jewish one – the only solution that Israel could, or the world should, accept. What they want is two Palestinian states, or at best one Palestinian and one binational state.
The JMCC poll, for instance, found that 69 percent of Palestinians want all 4.4 million refugees and their descendants relocated to Israel under any agreement, dismissing alternatives such as compensation, resettlement in Palestine or a quota for relocations to Israel.
Previous polls have consistently produced similar results. Yet given Israel’s current population of roughly 5.7 million Jews and 1.3 million Arabs, that is a clear recipe for eliminating the Jewish state demographically – not for living in peace with it.
Like others before it, this poll also found that 94 percent of Palestinians oppose any Israeli authority over the Temple Mount. In other words, they refuse to accept any Jewish rights in Judaism’s holiest site – and if Jews have no rights there, then by implication, they have no rights anywhere in Israel.
This denial of any Jewish right to this land is incompatible with acceptance of a Jewish state. But it is perfectly consistent with a two-state solution in which the second state is Palestinian or binational.
SUCH POLLS are not merely theoretical: Israeli-Palestinian talks collapsed over precisely these issues in 2000-2001. And Palestinians wholeheartedly supported this outcome: A July 2000 poll found that 83 percent approved Yasser Arafat’s rejection of Israel’s offer at that month’s Camp David summit; only 6 percent felt he should have been more conciliatory.
And that is the principal reason for doubting that Palestinians’ true goal is statehood: People who actually want a state do not keep saying “no” when one is offered.
At Camp David, Israel offered the Palestinians approximately 90 percent of the territories, including parts of Jerusalem. Not only did they refuse; they responded with a terrorist war. In December 2000, the offer was upped to 95 percent, including the Temple Mount; Arafat refused again. At Taba the following month, Israel sweetened the offer to 97 percent; Arafat still said no.
Yet Palestinian support for him, and his decisions, remained undiminished.
HAD PALESTINIANS truly desired to “end the occupation” and acquire a state, they would not have rejected these offers; they would have acted as the Jews did in 1947, when the UN partition plan offered them a state on a mere 10 percent of the territory promised by the 1922 League of Nations Mandate. The offer did not even include Jerusalem, to which Jews have prayed for over 2,000 years.
In short, it was incomparably worse than Israel’s 2000-2001 offers to the Palestinians. Yet Jewish leaders accepted, believing that given their people’s sufferings, even a tiny state was better than nothing.
The Palestinians, in contrast, rejected a proffered state that fell a mere 3 percent short of their putative demands, just because it (a) involved acknowledging a Jewish connection to the Temple Mount and (b) required the refugees to resettle in Palestine rather than Israel.
In other words, they preferred continued occupation to any deal that accepted a Jewish state.
One reason for Jewish urgency in 1947 was the refugee problem created by the Holocaust. Israel, with 800,000 inhabitants in 1948, consequently absorbed 687,000 immigrants over the next three years. Palestinians, too, face a pressing refugee problem.
Yet far from seeking statehood to assist their refugees, they have repeatedly refused it unless Israel absorbs the refugees in their stead. Such behavior is inexplicable if what Palestinians want is their own state. But it makes perfect sense if the goal is eradicating the Jewish state.
Even on territorial issues, Palestinians’ lack of interest in statehood is glaring. The JMCC poll, for instance, found that 82 percent oppose Israel’s retention of any settlements, even “in exchange for equal Israeli land.”
In other words, faced with a theoretical deal for statehood on the equivalent of 100 percent of the territories, fully 82 percent of Palestinians would reject it solely because it would not expel some 100,000 Israelis from their homes. Is that truly the response of people who want a state? Or who want to live in peace with their neighbors?
The delusion that Palestinians want a state is far from harmless. Indeed, it perpetuates the conflict by diverting Israeli and international efforts into endless vain attempts to satisfy unsatisfiable demands, instead of focusing these efforts on the true problem:
Palestinian unwillingness to accept a Jewish state in any part of this land. Even worse, it reinforces this unwillingness – because as long as the world responds to every impasse not by confronting this problem, but by pressuring Israel for more concessions, Palestinians will continue to believe that by standing firm, they can eventually secure a deal that will indeed eradicate the Jewish state. And if so, why settle for less?
The only way to truly achieve a two-state solution is for Israel, and the world, to insist that there will be no progress – no talks, and no Israeli concessions – until Palestinians are prepared to accept the Jewish state’s existence. That will not produce results quickly, and success is not guaranteed.
But unlike the current process, it at least offers a chance – because only if Palestinians see no hope of getting the whole loaf will they ever agree to settle for half.
Palestijnen willen geen eigen staat
Door Evelyn Gordon, Jerusalem Post, 24 october 2007
In mijn column van vorige week besprak ik een van de misleidende dingen achter het huidige “vredesproces”: Ehud Olmert’s verklaring dat Palestijnse leiders Israel accepteren als Joodse staat. Nog steeds berusten de besprekingen op een nog fundamenteler misverstand: dat de meeste Palestijnen werkelijk een eigen, onafhankelijk buurland van Israel willen.
Gehouden peilingen toonden herhaaldelijk een meerderheid voor deze mogelijkheid. De meerderheid mag dan wel flinterdun zijn (de laatste peiling van het Jeruzalem Media en Communicatiecentrum (JMCC) gaf 51,1%), maar is nog steeds aanwezig.
Deze mensen, die nog steeds in beslag worden genomen door dit als een bewijs van Palestijns vredesverlangen te zien, negeerden echter een cruciale vraag: Wanneer Palestijnen zeggen dat ze het liefste een tweestaten oplossing willen, wat voor soort tweestaten oplossing willen ze dan?
En het antwoord is, zoals diezelfde peilingen als het Palestijnse gedrag van de afgelopen tijd duidelijk maakte: geen Palestijnse staat naast een Joodse staat – de enige oplossing dat Israel kan, of de wereld zou moeten, accepteren. Wat de Palestijnen willen zijn twee Palestijnse staten, of op zijn minst een Palestijnse en een binationale staat.
De peiling van de JMCC, als voorbeeld, gaf aan dat 69 procent van de ondervraagde Palestijnen willen dat alle 4,4 miljoen vluchtelingen en hun nakomelingen terug mogen keren naar Israel onder elke voorwaarde, en ze wijzen alternatieven als compensatie, herhuisvesting in Palestina of een quotum voor terugkeer naar Israel af.
Eerdere peilingen produceerden consequent soortgelijke resultaten.
Met het gegeven van de huidige Israelische bevolking van ongeveer 5,7 miljoen Joden en 1,3 miljoen Arabieren, is dit een duidelijk recept om de Joodse staat demografisch te elimineren – en dus niet om in vrede mee samen te leven.
En zoals andere peilingen hiervoor, gaf deze poll aan dat 94 procent van de ondervraagde Palestijnen tegen elk Israelische gezag of beheer over de Tempelberg is. Met andere woorden, zij weigeren elk Joods recht over de heiligste Joodse plaats te accepteren – en wanneer Joden daar geen rechten hebben, dan hebben ze 0ok geen rechten waar dan ook te Israel.
Deze ontkenning van Joodse rechten tot dit gebied is niet te verenigen met acceptatie van een Joodse staat. Maar het is perfect consistent met een tweestaten oplossing waarin de tweede staat Palestijns of binationaal is.
DERGELIJKE PEILINGEN zijn niet enkel theoretisch: gesprekken tussen Israel en de Palestijnen struikelden over exact dezelfde kwesties in 2000-2001. En Palestijnen steunden in het algemeen deze uitkomst: een peiling in juli 2000 gaf aan dat 83 percent van de ondervraagde Palestijnen Yasser Arafat’s weigering op het aanbod van Israel, tijdens die maand op Camp David, steunde; slechts 6 percent vond dat hij zich meer verzoenend naar Israel toe moest opstellen.
En dat is de hoofdreden voor de twijfel over dat de Palestijnen een eigen staat willen: mensen die eigenlijk een eigen staat willen zeggen geen “nee” wanneer ze eentje krijgen aangeboden.
In Camp David bood Israel de Palestijnen ongeveer 90 percent van de gebieden, inclusief delen van Jeruzalem. Niet alleen weigerden ze; ze antwoordden zelfs met een terroristenoorlog. In december 2000 werd het aanbod uitgebreid tot 95 procent, inclusief de Tempelberg; Arafat weigerde wederom. De volgende maand te Taba breidde Israel de aanbieding uit tot 97 procent; Arafat zei nog steeds nee.
En nog steeds steunden de Palestijnen hem in zijn beslissingen zonder veel dissidenten.
HADDEN PALESTIJNEN werkelijk gewenst dat “de bezetting eindigde”, en hadden ze een staat willen verwerven, dan hadden ze deze aanbiedingen niet geweigerd. Zij hadden dezelfde positie kunnen innemen als de Joden deden in 1947, toen het verdelingsplan van de VN hen een staat beloofde op maar 10% van het gebied an wat het mandaat van de Volkenbond in 1922 beloofde.
Die aanbieding bevatte niet eens Jeruzalem waar meer dan 2000 jaar Joden preekten.
Kortweg, het was zonder onvergelijkbaar slechter dan de beloftes van Israel in 2000 en 2001 aan de Palestijnen. Zelfs de toenmalige Joodse leiders accepteerden dat, in het geloof dat bij wat de Joden ondergingen zelfs een kleine staat beter was dan niets.
De Palestijnen, in tegenstelling, weigerden een staat dat slechts 3 procent minder was dan hun feitelijke eisen, omdat:
a. Dit tevens erkenning van de Joodse verbinding tot de Tempelberg inhield.
b. Dit verplichtte dat de vluchtelingen voortaan in Palestina moesten worden geherhuisvest, in plaats van terug naar Israel.
Met andere woorden, zij willen liever tot elke prijs een bezetting dan een Joodse staat.
Een reden voor Joodse urgentie in 1947 was het vluchtelingenprobleem dat de Holocaust creeerde. Israel, met 800 000 inwoners in 1948, ving consequent 687.000 immigranten op, over de volgende drie jaar.
Ook Palestijnen zien een drukkend vluchtelingenprobleem.
Maar in plaats van het zoeken naar soevereiniteit om hun vluchtelingen te helpen, weigerden zij keer op keer dit vraagstuk op te lossen tenzij Israel ook de Palestijnse vluchtelingen op zou nemen. Dergelijk gedrag is onverklaarbaar wanneer Palestijnen werkelijk een eigen staat zouden wensen. Maar het klopt volledig als het doel is om de Joodse staat te vernietigen.
Zelfs op territoriale vraagstukken is het gebrek van Palestijnse interesse in soevereiniteit opvallend. De peiling van de JMCC, als voorbeeld, gaf aan dat 82 procent tegen het behoud van sommige nederzettingen was, zelfs al zouden ze gelijkwaardig Israelisch land ervoor terugkrijgen.
Met andere woorden, met het gezicht van een theoretische soevereiniteitsovereenkomst voor het equivalent van 100 procent van de territoria, zou een volle 82 procent van de ondervraagde Palestijnen zoiets niet accepteren, omdat er dan geen 100.000 Israeli’s met hun huizen zouden verdrijven.
Is dat een waarheidsgetrouw antwoord van mensen die een eigen staat willen?
Of van zij die in vrede met hun buren willen leven?
De misleiding dat Palestijnen een eigen staat wensen is verre van onschuldig. Integendeel, het zorgt ervoor dat het conflict door afwending van Israelisch en internationale krachtsinspanningen terecht komt in eindeloze, vergeefse aanvallen om onbevredigende eisen te bevredigen, in plaats van deze krachtsinspanningen focussen op het echte probleem:
De Palestijnse onwil om een Joodse staat te accepteren in een deel van dit land. Nog slechter, het versterkt deze onwil – omdat zolang de wereld elke impasse niet wordt beantwoord door hun met dit probleem te confronteren, maar door druk op Israel uit te oefenen om meer concessies te doen.
Daardoor zullen Palestijnen blijven geloven dat door volhardend vast te houden, zij eventueel een
overeenkomst kunnen afdwingen die inderdaad de Joodse staat zal vernietigen.
En als dat zo is, waarom dan soevereiniteit voor minder aanvaarden?
De enige weg om werkelijk een tweestaten oplossing te bereiken voor Israel en de wereld is afdwingen dat er geen voortgang meer plaats vindt – geen gesprekken en geen Israelische concessies – totdat Palestijnen echt bereid zijn om de aanwezigheid van de Joodse staat te accepteren. Zo’n politiek zal geen snelle resultaten genereren, en succes is niet gegarandeerd.
Maar anders dan het huidige proces, biedt het op zijn minst een kans – omdat slechts als Palestijnen zien dat er geen hoop is om het hele brood te krijgen dan zullen ze ooit tot een overeenkomst komen voor soevereiniteit voor de helft.
