By Charles Krauthammer, February 3, 2006.
Nederlandse vertaling onderaan (Dutch translation below).
Amid much gnashing of teeth, the Hamas victory in the Palestinian elections is being called a disaster. On the contrary. It is deeply clarifying and ultimately cleansing. If the world responds correctly, it will mark a turning point for the better.
The Palestinian people have spoken. According to their apologists, sure, Hamas wants to destroy Israel, wage permanent war and send suicide bombers into discotheques to drive nails into the skulls of young Israelis, but what the Palestinians were really voting for was efficient garbage collection.
It is time to stop infantilizing the Palestinians. As Hamas leader Khaled Meshal said at a news conference four days after the election, “The Palestinian people have chosen Hamas with its known stances.”
By a landslide, the Palestinian people have chosen these known stances: rejectionism, Islamism, terrorism, rank anti-Semitism and the destruction of Israel in a romance of blood, death and revolution. Garbage collection on Wednesdays.
Everyone is lamenting the fall of Fatah and the marginalization of its leader, Mahmoud Abbas. This is ridiculous. The election exposed what everyone knew and would not admit: Abbas has no constituency. Would it have been better to keep funneling billions of dollars from the European Union and a gullible United States to the thoroughly corrupt administration of a hapless figurehead? Billions that either end up in Swiss bank accounts or subsidize countless gangs of young men carrying guns?
The current nostalgia for Fatah moderation is absurd. What moderation? Yasser Arafat’s 1993 paper recognition of Israel’s right to exist was as fraudulent as his famous Oslo side letter renouncing terrorism. He spent the next seven years clandestinely sponsoring it, then openly launched a four-year terrorist war, the most vicious in the history of the Arab-Israeli conflict.
With this election, we can no longer hide from the truth: After 60 years, the Palestinian people continue to reject the right of a Jewish state to exist side by side with them. Fatah — secular, worldly and wise — learned to lie to the West and pretend otherwise. Hamas — less sophisticated, more literal and more bound by religious obligation to expel the Jews — is simply more honest.
This election was truth in advertising. Now we know. What to do?
The world must impress upon the Palestinians that there are consequences for their choices. And so long as they choose rejectionism — the source of a 60-year conflict the Israelis have long been ready to resolve — the world will not continue to support and subsidize them.
And that means cutting off Hamas completely: no recognition, no negotiation, no aid, nothing. And not just assistance to a Hamas government but all assistance. The Bush administration suggests continuing financial support for “humanitarian” services. This is a serious mistake.
First, because money is fungible. Every dollar we spend for Palestinian social services is a dollar freed up for a Hamas government to purchase rockets, guns and suicide belts for the “Palestinian army” that Meshal has already declared he intends to build.
Second, because it sends the Palestinians precisely the wrong message. If they were under a dictatorship that imposed rejectionism on them, there would be a case for helping a disenfranchised Palestinian people. But they just held the most open and honest exercise of democracy in Palestinian history. The Palestinian people chose. However much they love victimhood, they are not victims here. They are actors. And historical actors have to take responsibility.
They want blood and death and romance? They will get nothing. They choose peace and coexistence? Then, as President Bush pledged in June 2002, they will get everything: world recognition, financial assistance, their own state with independence and dignity.
In August 2001, Hamas sent a suicide bomber into a Sbarro pizzeria in Jerusalem. He killed 15 innocent Israelis, mutilating many dozens more. A month later, Hamas student activists at al-Najah University in Nablus celebrated the attack with an exhibit, a mockup of the smashed Sbarro shop strewn with blood and fake body parts — a severed leg, still dressed in jeans; a human hand dangling from the ceiling. The inscription (with a reference to the Qassam military wing of Hamas) read: “Qassami Pizza is more delicious.”
The correct term for such a mentality is not militancy, not extremism, but moral depravity. The world must advise the Palestinian people that if their national will is to embrace Hamas — its methods and its madness — then their national will is simply too murderous and, yes, too depraved for the world to countenance, let alone subsidize.
The essential first lesson of any newborn democracy is that national choices have national consequences. A Hamas-led Palestine, cut off entirely, will be forced to entertain second thoughts.
Palestina zonder illusies
Door Charles Krauthammer, 3 februari 2006.
Te midden van veel geknars van tanden wordt de overwinning van Hamas in de Palestijnse verkiezingen een ramp genoemd. In tegendeel. Het is uitermate verhelderend en reinigend. Als de wereld op de juiste wijze reageert, zal het een keerpunt ten goede blijken te zijn.
Het Palestijnse volk heeft gesproken. Volgens hun apologeten wil Hamas Israel zeker vernietigen, een permanente oorlog voeren en zelfmoord-moordenaars sturen naar discotheken om daar spijkers in de hersenen van jonge Israeli’s te schieten, maar waar de Palestijnen werkelijk voor stemden was voor een efficiente vuilnisophaaldienst.
Het wordt tijd dat men stopt met de Palestijnen als infantiel voor te stellen. Zoals Hamas-leider Khaled Meshal gezegd heeft op een persconferentie vier dagen na de verkiezingen: “Het Palestijnse volk heeft Hamas gekozen met zijn bekende standpunten.”
Met een verpletterende stembusoverwinning heeft het Palestijnse volk gekozen voor deze bekende standpunten: verwerping van onderhandelingen, terrorisme, Islamisering, onverbloemd antisemitisme en de vernietiging van Israel in een romance van bloed, dood en revolutie. De vuilnisophaaldienst iedere woensdag.
Iedereen jammert over de val van Fatach en de marginalisatie van zijn leider Machmoud Abbas. Dit is belachelijk. De verkiezingen hebben aangetoond wat iedereen al lang wist maar weigerde toe te geven: Abbas had geen achterban.
Was het dan beter geweest om miljarden dollars door te sluizen van de Europese Unie en de lichtgelovige Verenigde Staten naar de door en door corrupte regering van een ongelukkige zetbaas? Miljarden die hetzij hun bestemming vinden op een Zwitserse bankrekening of die talrijke bendes van jonge mannen met geweren subsidieren?
De huidige nostalgie voor Fatach-gematigdheid is absurd. Welke gematigdheid? Jasser Arafats papier van 1993, waarin hij Israels recht op bestaan erkent was net zo frauduleus als zijn fameuze Oslo-brief, waarin hij terrorisme veroordeelde. Hij besteedde de volgende zeven jaar aan het clandestien financieren ervan, waarna hij openlijk een vier-jaar durende terreur-oorlog lanceerde, de meest boosaardige in de geschiedenis van het Arabisch-Israelisch conflict.
Met deze verkiezingen kunnen wij ons niet langer verbergen voor de waarheid: Na 60 jaar gaan de Palestijnen nog steeds door met het verwerpen van het recht van bestaan van een Joodse staat naast een staat van henzelf. Fatach – seculier, werelds en wijs – leerde te liegen tegen het Westen en pretendeerde iets anders. Hamas – minder sophisticated, meer literair en meer gebonden door de godsdienstige verplichting om de Joden te verdrijven – is gewoon eerlijker.
Bij deze verkiezingen kwam de waarheid achter de advertenties naar voren. Nu weten we het. Wat nu?
De wereld moet de Palestijnen ervan overtuigen dat er consequenties zijn van hun keuze. En zolang als zij voor verwerping kiezen – de bron van een 60-jarig conflict, dat de Israeli’s sedert lang hebben geprobeerd op te lossen – moet de wereld stoppen met hen te steunen en de subsidieren.
En dat betekent dat Hamas volledig moet worden afgesneden: geen erkenning, geen onderhandelingen, geen hulp, niets. En niet alleen geen assistentie aan een Hamas-regering, maar alle hulp. De regering-Bush suggereert om door te gaan met financiele steun voor “humanitaire” diensten. Dat is een ernstige vergissing.
Ten eerste, omdat geld inwisselbaar is. Iedere dollar die wij spenderen aan sociale diensten, maakt een dollar vrij voor de Hamas-regering om daarmee raketten, geweren en zelfmoord-gordels voor het “Palestijnse leger” te kopen, waarvan Meshal al gezegd heeft dat hij dat van plan is op te bouwen.
Ten tweede, omdat het de Palestijnen precies de verkeerde boodschap stuurt. Wanneer zij onder een dictatuur leefden dat de verwerping van vredesonderhandelingen aan hen opdringt, dan zou er een reden zijn om een Palestijns volk, dat uit zijn rechten ontzet is, te helpen. Maar zij hebben zojuist de meest open en eerlijke democratische verkiezingen gehouden in de Palestijnse geschiedenis. Het Palestijnse volk heeft gekozen. Echter, hoewel zij de rol van slachtoffer liefhebben, zijn zij hier geen slachtoffers. Zij zijn de acteurs. En historische acteurs moeten de verantwoordelijkheid dragen.
Zij willen bloed en dood en romance? Zij zullen het niet krijgen. Kiezen ze voor vrede en coexistentie? Dan zullen zij dat allemaal krijgen, zoals President Bush dat in juni 2002 beloofde: wereld-erkenning, financiele steun, hun eigen staat met onafhankelijkheid en waardigheid.
In augustus 2001 stuurde Hamas een zelfmoord-moordenaar naar een Sbarro pizzeria in Jeruzalem. Hij vermoordde 15 onschuldige Israeli’s, en verminkte er vele dozijnen meer. Een maand later vierden Hamas studenten, activisten aan de al-Najah Universiteit in Nabloes deze aanslag met een expositie, een model van de vernietigde Sbarro-winkel, met bloed en namaak-lichaamsdelen – een afgerukt been, nog gekleed in jeans; een mensenhand die aan het plafond bungelde. Het onderschrift (met een verwijzing naar de Kassam militaire vleugel van Hamas) luidde: “Kassami Pizza is lekkerder.”
De juiste benaming voor een dergelijke mentaliteit is niet strijdlustig, niet extremisme, maar morele verdorvenheid. De wereld moet het Palestijnse volk adviseren dat wanneer het hun nationale wil is om Hamas te omarmen – met zijn methoden en krankzinnigheid – dat dan hun nationale wil te moordlustig is en, ja, te verdorven voor de wereld om dat zelfs oogluikend toe te staan, laat staan te subsidieren.
De essentiele eerste les voor iedere nieuwgeboren democratie is dat nationale keuzes nationale consequenties hebben. Een door Hamas geleid Palestina, volledig afgesneden van de wereld, zal gedwongen worden zich tweemaal te bedenken.
