By Charles Krauthammer, April 30, 2004.
Nederlandse vertaling onder de originele Amerikaanse tekst (Dutch translation below).
Anti-Semitism, once just a European disease, has gone global. The outgoing prime minister of Malaysia gets a standing ovation from leaders of 57 Islamic countries when he calls upon them to rise up against the Jewish conspiracy to control the world. The French ambassador to London tells dinner party guests that Israel is a “ little country . . . why should the world be in danger of World War III because of those people?”
Ah, those people. Kofi Annan’s personal representative in Iraq now singles out the policies of the world’s one Jewish state – and only democratic state in the Middle East – as “the great poison in the region.” The Egyptian government daily Al-Gumhuriya is less diplomatic, explaining in an article by its deputy editor that, “It is the Jews, with their hidden, filthy hands, who . . . are behind all troubles, disasters and catastrophes in the world,” including, of course, the attacks of Sept. 11 and the Madrid bombings.
It is in this kind of atmosphere that Israel offers unilateral withdrawal from Gaza – uprooting 7,000 Jews, turning over to the Palestinians 21 settlements with their extensive infrastructure intact and creating the first independent Palestinian territory in history – and is almost universally attacked.
Moreover, and much overlooked, Israel will also evacuate four small West Bank settlements, which creates extensive Palestinian territorial contiguity throughout the northern half of the West Bank.
The Arabs have variously denounced this as Israeli unilateralism, a departure from the “road map” and a ruse and a plot. The craven Europeans have duly followed suit. And when Tony Blair defied the mob by expressing support for the plan, he was rewarded with a letter from 52 Arabist ex-diplomats denouncing him.
This Nuremberg atmosphere has reached the point where, if Israel were to announce today that it intends to live for at least another year, the U.N. Security Council would convene to discuss a resolution denouncing Israeli arrogance and unilateralism, and the United States would have to veto it. Only Britain would have the decency to abstain.
It gets worse. The Bush administration has been attacked not just for supporting the Gaza plan but for bolstering Israel in this risky endeavor with two assurances: first, that the Palestinian refugees are to be repatriated not to Israel but to Palestine; and second, Israel should not be required to return to its 1967 borders. Enlightened editorial opinion has denounced this as Bush’s upsetting 30 years of American diplomacy.
Utter rubbish. Rejecting the so-called right of return is nothing more than opposing any final settlement that results in flooding Israel with hostile Palestinians and thus eradicating the only Jewish state on the planet. This is radical? This is something that Washington should refuse to say?
What is new here? Four years ago, at Camp David, this was a central element of the Clinton plan. As was the notion of Israel’s retaining a small percentage of West Bank land on which tens of thousands of Jews live.
Moreover, the notion that Israel will not be forced to return to the 1967 armistice lines goes back 37 years – to 1967 itself. The Johnson administration was instrumental in making sure that the governing document for a Middle East settlement – Security Council Resolution 242 – called for Israeli withdrawal to “secure and recognized boundaries,” not “previous boundaries.”
And it called for Israel to withdraw “from territories occupied” in the 1967 war – not “from the territories occupied,” as had been demanded by the Arab states, and not from “all territories occupied” as had been demanded by the Soviet Union.
Arthur Goldberg (U.S. ambassador to the United Nations), Lord Caradon (British ambassador to the U.N.) and Eugene Rostow (U.S. undersecretary of state) had negotiated this language with extreme care. They spent the subsequent decades explaining over and over again that the central U.N. resolution on the conflict did not require Israel to withdraw to the 1967 lines.
Confronted with these facts, the critics say: Well, maybe this is right, but Bush should not have said this in the absence of negotiations.
Good grief. This was offered to the Palestinians in negotiations – in July 2000 at Camp David – with even more generous Israeli concessions. Yasser Arafat said no and then launched a bloody terrorist war that has killed almost a thousand Jews and maimed thousands of others.
The fact is that there are no negotiations because under the road map – adopted even by the United Nations – there can be no negotiations until the Palestinians end the terror and dismantle the terror apparatus.
To argue that neither Israel nor the United States can act in the absence of negotiations is to give the Palestinians, by continuing the terror, a veto over any constructive actions by the United States or Israel – whether disengaging from Gaza, uprooting settlements or establishing conditions for a final peace settlement that would ensure the survival of a Jewish state.
This is an argument of singular absurdity. And a prescription for perpetual violence and perpetual stalemate.
Het echte vergif in het Midden-Oosten
Door Charles Krauthammer, 30 april 2004.
Antisemitisme, ooit eens een Europese ziekte, is wereldomvattend geworden. De uitgaande Minister President van Maleisie krijgt een staande ovatie van de leiders van 57 Islamitische landen wanneer hij hen oproept in opstand te komen tegen de Joodse samenzwering om de wereld te controleren.
De Franse ambassadeur in Londen vertelt diner-gasten dat Israel een “klein scheitlandje is. Waarom moet de wereld in gevaar komen voor een Derde Wereldoorlog voor dat volk?”
O ja, dat volk. De persoonlijke vertegenwoordiger van Kofi Anan in Irak kiest de politiek uit van de enige Joodse staat in de wereld – en de enige democratische staat in het Midden Oosten – als “het grote vergif van de regio.”
Het Egyptische overheidsdagblad Al-Gumhuriya is minder diplomatiek, het legt uit in een artikel van de adjunct hoofdredacteur dat: “Het zijn de Joden met hun verborgen, vieze handen, die … achter alle problemen, rampen en catastrofes in de wereld zitten..” inclusief, natuurlijk, de aanslagen van 11 september en de bomaanslagen in Madrid.
Het is in deze atmosfeer dat Israel aanbiedt om zich eenzijdig terug te trekken uit Gaza – daarbij 7.000 Joden uit hun huizen verdrijvend en de 21 nederzettingen aan de Palestijnen over te leveren, compleet met hun uitgebreide infrastructuur intact, daarmee de eerste onafhankelijke Palestijnse staat in de geschiedenis creerend – en bijna universeel daarom wordt aangevallen.
Meer nog, en veelal over het hoofd gezien, Israel biedt ook aan om vier kleine nederzettingen op de West Bank te ontruimen, hetgeen een extensief continu Palestijns territorium creeert over de hele noordelijke helft van de West Bank.
De Arabieren hebben dit in alle toonaarden verworpen als Israelisch unilateralisme, een afwijking van de ‘Road Map’ en als bedrog en een complot. De laffe Europeanen hebben dat prompt gevolgd. En toen Tony Blair de bende weerstond door zijn nadrukkelijke steun aan het plan te geven, werd hij beloond met een brief van 52 Arabistische ex-diplomaten die hem daarover aanvielen.
Deze Neurenberg-atmosfeer heeft het punt bereikt, waar, als Israel vandaag zou aankondigen dat het van plan is om minstens nog een jaar voort te bestaan, de Veiligheids Raad van de Verenigde Naties onmiddellijk bijeen zou komen om een resolutie aan te nemen waarin de Israelische arrogantie en unilateralisme veroordeeld zou worden en de VS zou zijn veto erover moeten uitspreken. Alleen Brittanie zou het fatsoen hebben om zich te onthouden van stemming.
Het wordt nog erger. De regering Bush is aangevallen, niet alleen omdat het het Gaza-plan steunt maar omdat het Israel steunt in deze riskante onderneming met twee garanties: ten eerste dat de Palestijnse vluchtelingen niet naar Israel zullen terugkeren maar naar Palestina; en ten tweede dat van Israel niet geeist zal worden om terug te keren tot de grenzen van 1967. Verlichte redacties hebben dat afgekeurd als dat Bush 30 jaar van Amerikaanse diplomatie zou hebben teruggedraaid.
De grootste nonsens. Een verwerping van het zogenaamde recht op terugkeer is niets meer dan de verwerping van iedere regeling waarbij Israel onder de voet wordt gelopen door miljoenen vijandige Palestijnen, waarmee de enige Joodse staat op de wereld van de kaart zou worden geveegd. Is dit radicaal? Is dit iets wat Washington niet mag zeggen?
Wat is hier nieuw aan? Vier jaar geleden was dit de kern van het Clinton-plan. Zo was ook het voorstel dat Israel een klein deel van de West Bank zou houden, waarop tienduizenden Joden wonen. Bovendien, het idee dat Israel niet gedwongen zal worden om terug te keren naar de wapenstilstandsgrenzen van voor 1967 is 37 jaar oud, het gaat terug tot 1967 zelf. De regering Johnson zorgde er toen voor dat het document, dat de situatie in het Midden Oosten zou regelen – Veiligheids Raad Resolutie 242 – Israel opriep zich terug te trekken tot “veilige en erkende grenzen,” niet “vroegere grenzen.”
En het riep op tot een terugtrekking van Israel “van bezette gebieden in de oorlog van 1967” – niet “van de bezette gebieden,” zoals geeist werd door de Arabische staten, en niet van “alle bezette gebieden” zoals door de Sovjet Unie geeist was.
Arthur Goldberg (de VS-ambassadeur bij de VN), Lord Caradon (de Britse ambassadeur bij de VN) en Eugene Rostow (de Amerikaanse Onderminister van Buitenlandse Zaken) hadden deze formule met de uiterste zorg samengesteld. Zij hebben de daaropvolgende decennia besteed door steeds opnieuw uit te leggen dat de centrale VN resolutie over het conflict niet van Israel eiste om zich terug te trekken tot de linies van 1967.
Geconfronteerd met deze feiten, zeggen de critici: Wel, misschien is dit zo, maar Bush had dit niet mogen zeggen zonder onderhandelingen.
Wel allemachtig. Dit is aan de Palestijnen aangeboden in onderhandelingen – in juli 2000 in Camp David – met zelfs nog royalere Israelische concessies. Jasser Arafat zei nee en lanceerde vervolgens een bloedige terreur-oorlog die bijna 1.000 Joden vermoord en vele duizenden voor het leven verminkt heeft.
Het feit is dat er geen onderhandelingen plaatsvinden omdat onder de ‘Road Map’ – zelfs door de VN aangenomen – er geen onderhandelingen kunnen plaatsvinden voordat de Palestijnen een einde maken aan de terreur en het terreur-apparaat ontmantelen.
Om te beweren dat noch Israel, noch de VS iets kunnen ondernemen bij afwezigheid van onderhandelingen, geeft de Palestijnen, onder voortdurende terreur, een veto over iedere constructieve actie door de VS of Israel – of dat nu een terugtrekking uit Gaza is, het ontmantelen van nederzettingen of het vaststellen van voorwaarden voor een definitieve vredesregeling dat het voortbestaan van een Joodse staat garandeert.
Dit is eenvoudig een absurd argument. En een recept voor eeuwigdurend geweld en een eeuwigdurende impasse.
