Ingezonden brief van Likoed Nederland in Elsevier, 6 maart 2004.
In het Elsevier dagelijks commentaar van 25 februari 2004 stelt Abe de Vries dat de Palestijnse klacht dat Israel met het veiligheidshek afwijkt van de internationaal geaccepteerde grens van 1967 redelijk lijkt.
Zo redelijk is dat echter niet, er bestaat namelijk geen internationaal geaccepteerde grens. Dat is één van de vele fabeltjes uit de Palestijnse propagandakoker. Wat meestal wordt aangeduid als ‘de grenzen van 1967’ of ‘de groene lijn’ is feitelijk de wapenstilstandslijn van 1949. Een wapenstilstandlijn is nog geen grens.
De befaamde resolutie 242 van de Veiligheidsraad uit 1967 stelt uitdrukkelijk dat Israel recht heeft op erkende en veilige grenzen, in ruil voor een gedeeltelijke terugtrekking uit veroverd gebied. De wapenstilstandlijn van 1949 geeft Israel duidelijk geen veilige grenzen. Daarmee is Israel in het midden slechts 15 kilometer breed.
Resolutie 242 is het uitgangspunt geweest van de tussen Israel en de Palestijnse Autoriteit gesloten verdragen, zoals de Oslo-akkoorden. Daarin is dan ook uitdrukkelijk vastgelegd dat de definitieve grenzen in onderlinge onderhandelingen zullen worden bepaald.
Alle Israelische voorstellen daartoe om te komen tot een Palestijnse staat met definitieve grenzen zijn echter door de Palestijnen afgewezen. Dit geld zelfs voor het 100% grond teruggave voorstel van de regering Barak in 2001 (waarin wel grenscorrecties via uitruil van grond voorzien waren).
Internationaal geaccepteerde grenzen zijn er dus nog steeds niet.
