Opinie-artikel van Likoed Nederland in De Telegraaf op 19 februari 2004 en in het Friesch Dagblad op 23 februari 2004.
Helaas is een politieke oplossing van het conflict in het Midden-Oosten ook de afgelopen tien jaar onmogelijk gebleken. Zowel de Oslo-akkoorden als de Routekaart voor Vrede zijn afgeketst op de onbereidwilligheid van het Palestijnse regime onder Arafat om het terrorisme daadwerkelijk te beteugelen.
Het is in alle verdragen wel vastgelegd maar de praktijk laat het tegenovergestelde zien. Sinds Arafat het bewind kreeg is de terreur verveelvoudigd. De zelfmoordaanslagen zijn destijds begonnen. De haat- en antisemitisme campagne in de Palestijnse staatsmedia en op de Palestijnse scholen is van start gegaan. Arafat financiert en leidt nog altijd de Fatah-milities en de Al-Aqsa Martelaren Brigades, die verantwoordelijk zijn voor de meeste terreuraanslagen.
Vandaar dat Israel gedwongen is geweest om zelf allerlei veiligheidsmaatregelen te nemen. Te denken valt aan de controleposten, avondklokken en uitschakelingen van terroristenleiders. Deze middelen zijn helaas niet afdoende en veroorzaken ook veel ellende voor Palestijnse burgers.
Een veiligheidshek is dan een voor de hand liggende oplossing. Sinds de Gazastrook en Libanon zo een hek hebben is de terreur van daaruit vrijwel gestopt. Dus krijgt nu ook de Westbank er een. Het resultaat is buitengewoon.
Ondanks dat het veiligheidshek nog niet voltooid is, is het aantal terreurdoden in 2003 reeds gehalveerd ten opzichte van 2002.
In Israel kan nu weer een normaal maatschappelijk leven op gang komen.
Mensen durven weer de straat op te gaan. Cafes en restaurants gaan weer open en krijgen weer bezoekers. Ze hoeven geen bewakers meer bij de ingang te hebben staan die iedereen moeten fouilleren.
Israeli’s durven weer met de bus te reizen. Ze staan geen doodsangsten meer uit als geliefden de bus nemen. Ze schrikken niet meer van elk telefoontje als ze weten dat een bekende met de bus onderweg is. Het is nauwelijks voor te stellen wat een opluchting dat is voor ouders van wie de kinderen met de bus naar school gaan.
En het heeft ook positieve effecten voor de Palestijnen. De andere veiligheidsmaatregelen om terrorisme te bestrijden kunnen verminderd, met positieve effecten voor de Palestijnse burgerbevolking. Zo zullen er geen
onschuldige omstanders meer het slachtoffer worden van anti-terrorisme acties.
Een ander punt is dat de Israelische economie weer op gang kan komen. Door de nauwe verwevenheid profiteren de Palestijnen daar ook van.
Uiteindelijk kan het veiligheidshek door de rust die het creeert mogelijk ook een politieke oplossing naderbij brengen. Zo kon Israel zich uit Libanon terugtrekken nadat de dreiging daarvandaan sterk verminderd was door een identiek veiligheidshek.
Wat wij betreuren is dat de Europese media het alleen maar over de negatieve effecten voor de Palestijnen hebben. Het is waar dat ze nu in sommige gevallen een omweg voor hun reis moeten nemen, via een van de toegangspoorten, om de circa vijf kilometer. En omdat niet overal staatsgrond beschikbaar was moest
op sommige plekken particuliere grond gebruikt worden, tegen betaling van huur.
Verder zie je dat allerlei Palestijnse propaganda fabeltjes soms klakkeloosworden overgenomen. Zo wordt gedaan of Israel het enige land is dat dit soort hekken heeft, maar er zijn er tientallen in de wereld. Marokko heeft er al twintig jaar een van 2.500 kilometer tegen strijders van de Westelijke Sahara. Cyprus
wordt in tweeen gedeeld door een hek. India bouwt er momenteel een tegen terroristen uit Pakistan. De Verenigde Staten heeft een gigantisch hek tegen illegale immigranten.
En bijna altijd wordt er over een muur gepraat en zijn er afbeeldingen van een muur. Echter, minder dan 3% is een muur, namelijk op die plekken waar zich in het verleden vaak sluipschutters ophielden. De rest is een hek.
En er wordt gesuggereerd dat de rechtse regering onder Sharon het besluit tot dit hek genomen heeft. Het was echter de vorige, linkse regering onder Barak. Dit geeft wel aan hoe groot de politieke consensus erover is.
En dan de juridische kant. De Algemene Vergadering vraagt om toepassing van de Geneefse Conventie. Echter, er zijn hier twee soorten mensenrechten met elkaar in conflict. Dat is het recht van de Israeli’s op leven en het recht van de Palestijnen op vrijheid van beweging en het hebben van bezit. Dat betekent dat een politieke oplossing noodzakelijk is. Hiervoor heeft de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties de Routekaart naar Vrede onderschreven. Het is daarom heel merkwaardig dat de Algemene Vergadering van de VN de kwestie nu aan het Internationaal Gerechtshof heeft voorgelegd.
Het is een poging van de Arabisch/Islamitische landen om na de Algemene Vergadering ook het Internationaal Gerechtshof te politiseren.
Terecht dat de Westerse landen inclusief Nederland zich daartegen verzetten en het Hof gevraagd hebben geen juridisch advies te geven.
Conclusie: er is een niet-gewelddadige oplossing voor het terrorisme. De grote verliezers zijn de terroristen en het regime van Arafat. De terroristen verliezen de mogelijkheid om willekeurige burgers te doden en Arafat verliest de mogelijkheid om de aandacht af te blijven leiden van zijn binnenlandse problemen.
De winnaars zijn gewone burgers, Israeli’s en Palestijnen. Bij hen worden honderden onschuldige burgerdoden en duizenden zwaargewonden per jaar in het vervolg voorkomen. Vandaar dat vanuit humanitair oogpunt een
veiligheidshek absoluut noodzakelijk is.
