English version below
Door Charles Krauthammer (vertaling Zwi Goldberg).
Charles Krauthammer schrijft vrijwel wekelijks een politieke column voor . Zijn journalistieke werk leverde hem in 1987 de belangrijke Pulitzer Prijs voor onderscheidend commentaar op.
6 juni 2003.
President Bush heeft deze week twee topconferenties gehouden. De eerste, met de Arabische staten, was een abjecte mislukking. De tweede, met de minister-presidenten van Israel en de Palestijnse Autoriteit, was slechts een hinderlijke echo van een andere jammerlijke mislukking, de Oslo handdruk van 1993.
Laten we eerlijk zijn over wat er gebeurd is in Sharm el Sheik, Egypte. The president van de Verenigde Staten heeft zijn prestige op het spel gezet voor de zaak van de Arabisch-Israelische vrede en de Arabieren hebben hem niets gegeven. Zij hebben geweigerd Israels recht op bestaan als Joodse staat te erkennen. Zij spraken over hun bezwaar tegen “terrorisme”, zelfs als spreken zij bij herhaling tegen hun eigen publiek met de meest welsprekende intellectuele en religieuze rechtvaardiging dat het doden van Joden in “Palestina” geen terrorisme is maar “verzet”.
Zij namen geen enkele concrete actie, maakten zelfs nog geen gebaar tegen Israel. Egypte bood niet aan om zijn ambassadeur naar Israel terug te sturen. De Saudi?s dreigden met een boycot als Israel ook zou worden uitgenodigd. En het belangrijkste van alles, de Arabieren weigerden wat Bush het meest wanhopig nodig had: expliciete steun aan de Amerikaanse visie dat Jasser Arafats tijd voorbij is.
Dat zou belangrijk zijn om Machmoud Abbas, die vrede schijnt te willen, omhoog te halen. En wat deed Bush? Wat alle Amerikaanse presidenten doen in antwoord tot zulke afwijzingen: hij glimlacht beleefd en zegt dank je wel.
Dan komt de tweede topconferentie in Akaba, Jordanie. Hier slaagt Bush erin enorme concessies los te krijgen van Israel. De toespraak van Ariel Sharon was revolutionair. Hij erkende expliciet de legitimiteit van een Palestijnse staat.
Voorts erkende hij dat die staat “continuiteit” nodig had, hetgeen inhoudt dat hij aan de Palestijnen het grootste deel van de West Bank en Gaza wil geven.
En wat nog pijnlijker is voor Sharon, was zijn verklaring, die grotendeels over het hoofd gezien werd, dat “geen enkele unilaterale handeling van enige partij de uitkomst van onze onderhandelingen kan beinvloeden.” (“unilaterale handelingen” is Midden-Oosten-taal, hetgeen betekent dat bij het trekken van de uiteindelijke grenslijn tussen Israel en Palestina, er geen rekening zal worden gehouden met de Joodse nederzettingen.)
Dit is een ernstige verplaatsing van de doelpalen. Wat kreeg Bush uit Abbas? Erkende Abbas Israel als een Joodse staat? Nee. Hij weigerde het Palestijnse principe van de “terugkeer” op te geven, hetgeen betekent een opheffing van de Israelische staat wanneer miljoenen Palestijnse vluchtelingen (van wie de meesten nimmer in Israel gewoond hebben) het land overspoelen.
Echter zonder erkenning van Israel als een Joodse staat, is er niets dat een herhaling van de rampzalige mislukking van Camp David in 2000 kan voorkomen, toen Arafat verbazingwekkende Israelische concessies in zijn zak kon steken, maar tot de laatste minuut vasthield aan zijn eis dat er geen deal te sluiten was, tenzij Israel erin zou toestemmen zelfmoord te plegen door de Palestijnse vluchtelingen naar Israel te brengen, in plaats van naar hun thuisland Palestina.
Wat bood Abbas aan? Een einde aan het terrorisme. Maar totdat deze lippendienst is uitgevoerd, is het niets anders dan een herhaling van de fameuze brief van Arafat aan Jitschak Rabin in september 1993, waarin hij plechtig beloofde dat “de PLO het gebruik van terrorisme en ander geweld zou verwerpen.”
In Akaba erkende Abbas Israel. Maar dat pretendeerde Arafat 10 jaar geleden in eerste instantie bij de Oslo-overeenkomst ook.
Abbas beloofde dat er geen opruiing van haat tegen Israel meer zou zijn – een andere herhaling van een andere Oslo-belofte. De Palestijnen besteedden de volgende tien jaar aan het vergiftigen van hun kinderen met de smerigste anti-semitische propaganda sinds het Dritte Reich.
Wat gebeurde er dan eigenlijk in Akaba? Israel kocht dezelfde versleten berenhuid voor een tweede keer. In 1993 kocht het veronderstelde erkenning, een verondersteld einde aan het geweld en een verondersteld einde aan de haatcampagne, door de PLO te erkennen, door Arafat en zijn terroristen uit Tunis over te brengen en hem te planten in het hart van Palestina, door hen de controle te geven over al de voornaamste Palestijnse steden, door zijn leger uit te rusten met Israelische geweren, enz.
In 2003 werd dezelfde huid opnieuw verkocht, deze keer tegen de prijs van een Israelische acceptatie van een Palestijnse staat met doorlopende grenzen, waarbinnen Israel de nederzettingen opheft. Dat zou een blauwdruk kunnen zijn voor een uiteindelijke regeling. Maar dit zijn concessies, die gegeven worden voordat de onderhandelingen nog maar begonnen zijn. De eenzijdig overgave van Israel gaat door.
Nu zou eenzijdige overgave van Israel een politiek kunnen zijn, als het vrede zou opleveren. Maar de eerste ronde van de unilaterale concessies, van 1993 tot 2000, heeft niets anders opgeleverd dat de oprichting van een op terreur gebaseerd Palestijns “Trojaans paard,” zoals Faisal Hoesseini het noemde, waar vandaan het bloedigste Palestijnse geweld gelanceerd werd.
Er is slechts een hoop dat we dat droefgeestige experiment niet hoeven te herhalen. En dat is als Bush serieus is – iets wat Clinton nimmer was – om meer dan woorden van de Palestijnen te verlangen. Abbas moet de ophitsing beeindigen, het geweld stoppen en de terroristen ontwapenen.
Bush, die zijn vriend Sharon in zijn hemd heeft laten staan, moet er nu voor zorgen dat Abbas zijn woord houdt.
Shades of Oslo
By Charles Krauthammer, June 6, 2003
President Bush held two Middle East summits this week. The first, with the Arab states, was an abject failure. The second, with the prime ministers of Israel and the Palestinian Authority, was merely a troubling echo of another abject failure, the Oslo handshake of 1993.
Let’s be plain about what happened at Sharm el-Sheikh, Egypt. The president of the United States put his prestige on the line for the sake of Arab-Israeli peace and the Arab states gave him nothing. They refused to endorse Israel’s right to exist as a Jewish state. They spoke of their opposition to “terrorism,” even as they repeatedly present their own publics with the most elaborate intellectual and religious justifications of why the killing of Jews in “Palestine” is “resistance” and not terrorism.
They did not take a single concrete action, not even a gesture, toward Israel.
Egypt did not offer to return its ambassador to Israel. The Saudis threatened a boycott if Israel was even invited. And most important, the Arab states refused what Bush most desperately wanted: explicit endorsement of the American view that Yasser Arafat’s time had come and passed.
That would have been crucial in elevating Mahmoud Abbas, who appears to want to make peace. What did Bush do? What American presidents always do in response to such rebuffs: smile politely and say thank you.
Then on to the second summit at Aqaba, Jordan. Here, Bush managed to extract enormous concessions from Israel. Ariel Sharon’s speech was revolutionary. He explicitly recognized the legitimacy of a Palestinian state. He further recognized that the state would need to be “contiguous,” which instantly conceded to the Palestinians most of the territories in the West Bank and Gaza.
And even more painful for Sharon was his statement, largely overlooked, that “no unilateral actions by any party can prejudge the outcome of our negotiations.” (“Unilateral actions” is Middle East-speak for settlements, which means that in drawing the final border between Israel and Palestine, Jewish settlements would be of no account.)
This is a serious moving of the goal posts. What did Bush get out of Abbas? Did Abbas recognize Israel as a Jewish state? No. He refused to give up the Palestinian principle of “return,” which means eradicating Israel by flooding it with millions of Palestinian refugees (most of whom, by the way, have never lived in Israel).
Yet without recognition of Israel as a Jewish state, there is nothing to prevent the disaster of Camp David 2000, when Arafat, after pocketing truly astonishing Israeli concessions, insisted at the last minute that there would be no deal unless Israel agreed to commit suicide by allowing the refugees to move to Israel, instead of to their homeland of Palestine.
What did Abbas offer? An end to terrorism. Fine. But until the lip service is carried out, this is nothing but a restatement of the famous letter from Arafat to Yitzhak Rabin — September 1993 — in which he pledged that “the PLO renounces the use of terrorism and other acts of violence.” At Aqaba, Abbas recognized Israel. So did Arafat pretend to 10 years ago in the first line of the Oslo agreement.
Abbas pledged there will be no more incitement of hatred against Israel — another repetition of another Oslo pledge. The Palestinians then spent the next decade poisoning their children with the worst anti-Semitic propaganda since the Third Reich.
What then happened at Aqaba? Israel bought the same rug a second time. In 1993, it bought supposed recognition, a supposed end to violence and a supposed end to incitement by recognizing the PLO, bringing Arafat and his terrorists out of Tunis, planting them in the heart of Palestine, giving them control of all the major Palestinian cities, outfitting his army with Israeli rifles, etc.
In 2003 the rug was sold again, this time fetching Israeli acceptance of a Palestinian state with contiguous borders in which Israeli settlements are uprooted. This might be the outline of the final settlement. But these were concessions given away before the negotiations even began.
The unilateral surrender of Israel continues.
Now, forcing the unilateral surrender of Israel might be a policy, if it promised peace. But the first round of unilateral concessions, from 1993 to 2000, yielded nothing but the establishment of a terror base in Palestine — a “Trojan horse,” as Faisal Husseini called it, from which the bloodiest Palestinian violence has been launched.
There is only one hope that we will not repeat that doleful experiment. And that is if Bush is serious — as President Clinton was not — about requiring more than just words from the Palestinians. Abbas must end the incitement, stop the violence and disarm the terrorists.
Bush, having taken his friend Sharon to the cleaners, needs now to make sure that Abbas keeps his word.
