On hating Israel
By Victor Davis Hanson, May 7, 2002.
Onderaan de Nederlandse vertaling (Dutch translation below).
Europe, the United Nations, many elites in America, and, of course, the entire
Arab and Islamic worlds, are against Israel. Their venom arises from three pretexts.
1. Occupation?
Israel purportedly occupies land that is not theirs – a travesty said to be
wholly unique on the world stage, and so deserving of special and universal
condemnation. Yet contra the Palestinians’ constant lament, there is a great
deal of occupied territory in the world today – tragedies that completely
evade the moral radar of the United Nations and are unimportant to any of the
self-proclaimed moralists of the Arab world.
Since 1974, a good part of Greek Cyprus has been under Turkish control
– the homes and property of the Greek-speaking Cypriots confiscated,
the native population expelled, and the island partitioned. The entire country of
Tibet has been annexed by China, quite illegally and without much complaint
from any besides a few in the United States.
What happened to Lebanon? The Syrians have occupied the entire country,
where Palestinians find themselves helots, and the Lebanese themselves are
little more than butlers to their Syrian overlords. Kurdistan is the property of
three different countries; the Balkans are a mess with literally millions of ethnic
Slavs, Albanians, Serbs, and Greeks living in lands controlled by others.
A quarter million, not three thousand, have died there in the last fifteen years.
What gives Russia the right to hang on to Japanese islands they confiscated in
the closing weeks of World War II? Terrorist organizations – similar to Hamas
and Hezbollah – in Ireland and Spain seek similarly to blow people up to claim
for themselves an autonomous and hereditary homeland.
What is different in many of these cases is that the Tibetans did not try to
invade China on three occasions. Greek Cypriots did not, in a series of wars, try
to push all the Turks into the Mediterranean. Nor did the Lebanese seek to
storm Amman, lose a war against Syria, and thereby lose the autonomy of their
homeland. Clearly there is something else going on in Palestine besides the
world’s moral indignation over the principle of occupied lands.
2. Borders and Refugees?
Wars have a bad history of displacing residents. I doubt whether millions of
Germans will ever get back any of their land in what is now eastern France and
western Poland. Thousands of Russians have been finding themselves
increasingly unwanted in the Baltic states. Will Ionian Greeks – residents
of the Western coast of Turkey since the 11th century B.C. – ever
return to their homes after the brutal expulsions of the 1920s? Millions of
Islamic Pakistanis and Indian Hindus find themselves living in artificial countries
in which they were not born.
By any fair measure of ancient or modern history, the situation in Palestine is
not unique. Indeed, Israel is trying to be far more just to its defeated enemies
than most victors – whether Turks, Poles, French, or Chinese – have been in the
past. I omit questions of body counts and collateral damage. Pace the United
Nations and the Palestine-propaganda machine, the real killing in the world
today is going on in Central Africa, the Amazon basin, the former Soviet Union,
and India.
What is amazing is not that Palestinians have died in the fighting, but
that in comparison to urban fighting in Chechnya, Mogadishu, and Panama, so
few have perished. In that regard, Mr. Arafat’s invocation of Stalingrad is as
historically silly as it is obscene to the memory of those hundreds of thousands
who perished on both sides in the winter of 1942-43.
3. Racism?
A constant charge – most recently and repugnantly made by a freed Mr. Arafat –
is that the Israelis bear a racial grudge against the Palestinians. He has alleged
that, like Nazis, Israelis seek to cleanse non-Jews from the West Bank. The
U.N. itself for years tried to pass resolutions equating Zionism with racism.
Yet by any fair measure the Israeli government is light-years ahead of the
Arab world in terms of racial and religious tolerance. Privately, Arabs would
concede that they are treated far better in Tel Aviv than any Jew would be now
in Cairo, Baghdad, Damascus, or Amman. We do not read in the Jerusalem
Post, as we do in the Arab dailies, that Palestinians are “monkeys” and
“vampires.”
Nor is there a sizable literature in Israel – as there is in the Arab world – devoted
to proving their enemies are subhuman. Real racism and hatred exist in this
present conflict, but they are expressed almost entirely by Arabs, not Jews.
Had a paper in Tel Aviv alleged that Arabs drink blood and are related to
primates, the world’s outrage would be second only to the moral indignation in
Israel itself.
If Israel is guilty of little more than defending itself, and of not allowing its
defeated adversaries their land back until the Jewish state is guaranteed
security, what then really is at the heart of the world’s hatred against the
Israelis? The answer is rather transparent and can be summarized easily by five
general considerations.
1. Realpolitik
We must never forget the crass self-interest of states – a trait that the Greek
historians felt was at the heart of most conflict, albeit often crudely disguised
by pretexts such as “justice” and “fairness.” There may be nearly half a billion
Arab-speaking peoples. Millions of Islamic citizens reside now in the West. Just
a few hundred miles of the Mediterranean separate Europe from medieval
regimes in Libya, Algeria, and Syria. The importance of the Arab world vis a vis
Israel, then, can be gauged in an array of cultural, economic, and political fears
and opportunities – from the size of expatriate populations to profits to be made
from expansive trade and enormous markets.
Were Israel large – say 400 million Jews – and the Arabs around them
scarce (perhaps 10 million), then we would see dozens of U.N. resolutions
condemning Mr. Arafat, for everything from murdering U.S. diplomats in the
past to his present complicity in ordering suicide bombing.
2. Oil
Somewhere between one-quarter and one-third of the world’s oil reserves are
beneath Saudi Arabia, Kuwait, and Iraq. For the next 30 years or so, Europe,
the United States, and Japan must depend on this steady supply of imported
petroleum. And while these Western economic powerhouses obviously try to
seek alternative suppliers in Russia, South America, and Norway, the fact
remains that for the foreseeable future, in such an interconnected global
economy, Middle Eastern oil – and its unstable and unsavory caretakers – are
essential to the world’s economic health.
We have seen various efforts by these regimes to disrupt such supplies –
from Saudi Arabia’s oil embargo of 1974 to Iran’s bombing of tankers in the
Persian Gulf to Saddam Hussein’s torching of the Kuwaiti oil fields – and so
realize that prejudices, internecine wars, and inexplicable feuds at any hour can
incite all these autocracies. Far easier – and cheaper – to keep silent about their
routine horrors, or indeed actively abet their often absurd agendas.
Moreover, the income from oil brings these dictatorships Western technological
expertise and military hardware – and hence the sympathy of millions in the
West, who depend on selling them everything from cell phones and computers
to jets and drill bits.
The thousands of Europeans and Americans who buy, trade, and ship
crude oil can hardly risk the ire of their own benefactors. So they usually cloak
their crass utilitarianism in more patriotic slogans of “national interest” and
“economic security.” Had Israel 25 percent of the world’s oil reserves and her
Arab neighbors none, the European Union would now be damning the Palestine
bombers as the thugs and terrorists they are.
3. Terrorism
The majority of the world’s international terrorists of the last 30 years – the very
worst killers who blow up international jets, storm the Olympic Games, murder
Western diplomats, storm embassies, take hostages, and vaporize civilians at
work – have been in the service of radical Islamic and Arab causes.
That is not to say that Japanese, Irish, Basque, Malaysian, white racist,
and Armenian terrorists have not murdered frequently – only that Arab assassins
have been far more likely to attack on a global scale, especially against Europe
and America.
Since at least the 1967 war, the world has known that supporting Israel
might well result in the killing of diplomats, athletes, tourists, and soldiers in
their sleep, at the office, and on vacation. In contrast, had the Mossad been
murdering Frenchmen, Americans, and Germans all over the world, politicians
would now be scrambling to assuage Israeli discontent and seeking to ascertain
the “root causes” of such grievances.
4. Anti-Semitism
We do not quite know why anti-Semitism persists in a supposedly educated and
modern Western world at a time when assimilation, integration, and
intermarriage are ever more common and a crass secularism has blurred
distinctions among the major religions. Traditional stereotypes and hatred, of
course, are always passed on to each new generation; and we must never
forget the power of envy that highly educated, competent, and professional
Jews incur from the less gifted and less successful.
Nevertheless, the current rise of anti-Semitism is quite blatant – especially the
shameful blasphemy in the indiscriminate use of the words “holocaust” and
“genocide,” and in the sudden reappearance of swastikas next to Stars of
David. I am a 48-year-old Swedish-American Protestant and have expressed
support for Israel for 30 years – but never once before had I been asked, “Are
you Jewish?” This past year alone, however, that question – usually framed as
an accusation – has arisen at least 50 times, along with printed and electronic
invective that would make Mr. Goebbels proud.
Here we must be frank: The Arab world bears a great deal of the blame for the
current new hatred. Islamic prejudice is the engine that drives European
anti-Semitism. The state-run newspapers in Egypt and Saudi Arabia are no
different from those in Germany in the 1930s. Saudi diplomats and religious
figures unapologetically voice loathing right out of Mein Kampf – itself a
bestseller in parts of the Arab world.
The truth is that had the Palestinians been attacked and won four wars
against the Israelis, and so right now found themselves occupying the state of
Israel, much of the world would say, “More power to you for defeating and
occupying those pesky Jews.”
5. Aristocratic guilt and the cult of the underdog
With few worries about hunger or drudgery, and with ever-increasing material
appetites, many Westerners have used that indulgence of affluence to condemn
the very culture that produces such a good life. Nihilism, cynicism, and sarcasm
are the symptoms we see among our bored and guilt-ridden elite, who belittle
both the capitalists who manage their wealth and the arms and backs of the
purportedly crass middling classes who actually produce it.
Radical environmentalism, romantic multiculturalism, and authoritarian
utopianism all reflect a rather smug idealization of the disadvantaged and nature
in the raw. Central to this creed is identification with the supposedly
anti-Western world of the universal downtrodden – and, really, almost anyone or
anything else in the past three centuries that has come up against the
juggernaut of the dominant culture of Western industrial capitalism.
Thus, for some Westerners, it is not so much the facts of the last 50 years in
the Middle East that drives their hatred of Israel. Nor the plenitude of Arabs and
paucity of Israelis nor, perhaps, even worry over the price of gas for their
Volvos and SUVs, nor their fear of bombs and germs, nor envy of Jews.
Rather, the Palestinians are weak and the Israelis are strong. So – like the
hosts of disadvantaged in America – Mr. Arafat and his minions are deserving of
injured-party status as their birthright, getting a pass from liberal censure to
mouth hatred and prejudice.
In turn, the Israelis – almost like white affluent Republicans in America –
are thought to be so strong and confident precisely because they are exploiters,
and thus are held collectively responsible for the oppression and current plight
of their long-suffering “victims.”
Partly Marxist, partly ignorant, and mostly naive, these insufferable and affluent
European and American leftists see their solidarity with Palestinians as
inseparable from their own embarrassed personas. It is easy, cheap – and safe –
to right the injustices of the world by marching, shouting, and signing petitions,
rather than by living among, marrying, seeing daily, or materially aiding the “other.”
It can all be done in a few seconds on campus, on television, or in the
suburb, without any true self-introspection about what really ensures one’s own
rather comfortable material existence in the university, media, or government.
The truth is that Westerners’ support or hatred for Israel increasingly tell us far
more about ourselves than they do about the real situation in the Middle East.
____________________________________________________________________________________________
Israel haat: wat we allen weten doch niet hardop mogen zeggen
Europa, de Verenigde Naties, vele eliteclubs en natuurlijk de ganse Arabische
en Islamitische wereld zijn anti-Israel ingesteld. De reden om zo ingesteld te zijn
vindt men terug in drie beweringen.
1. BEZETTING
Israel bezet opzettelijk land dat niet van haar is – een travestie van feiten die
opgevoerd wordt op het wereldtoneel en die daarom een zeer slechte kritiek
krijgt. Daarenboven bestaan er, tegen de Palestijnse klaagzangen in, enorm veel
bezette gebieden in de huidige wereld. Tragedies die volledig verdwijnen van op
het radarscherm van de UNO en die voor de door henzelf benoemde Arabische
moraalapostelen niet van betekenis zijn.
Sinds 1974 is een deel van het Griekse Cyprus onder Turkse controle, de huizen
en de eigendommen van de Grieks sprekende Cyprioten zijn geconfisceerd, de
inheemse bevolking is het land uitgezet en het eiland is in twee stukken
opgedeeld. Tibet wordt door China geannexeerd, volledig illegaal en zonder
tegenspraak met uitzondering van niemand minder als de USA.
Wat gebeurde er in Libanon? De Syriers hebben het ganse land bezet, de
Palestijnen zijn een soort slaven in staatseigendom en de Libanezen zijn niet
veel meer dan de butlers van de Syrische heren. Koerdistan wordt opgedeeld
onder drie verschillende landen. In de Balkan is er wirwar van etnische Slaven,
Albanezen, Serven en Grieken. Zij leven in landen die door anderen
gecontroleerd. 250.000 en niet 3.000 zijn de laatste vijftien jaar gestorven. Wat
geeft Rusland het recht een Japans eiland te bezetten die het sinds de laatste
weken van de Tweede Wereldoorlog bezet heeft? Terreurorganisaties gelijkend
op Hamas en Hisbollah proberen in Ierland en in Spanje mensen op te blazen om
voor zichzelf een autonoom land als erfenis te bekomen.
Wat in vele gevallen anders is, is het gegeven dat de Tibetanen niet driemaal
probeerden China aan te vallen. De Griekse Cyprioten probeerden ook niet de
Turken in een reeks van oorlogen de Middellandse zee in te werpen. Ook
probeerde het Libanese leger niet Amman in te nemen en verloor zij geen oorlog
tegen de Syriers waarbij ze de autonomie van haar eigen land verloor. Het is
heel duidelijk dat het in Palestina om meer gaat dan om het geweten van wereld
in betrekking tot het beheer van een bezet land.
2. GRENZEN EN VLUCHTELINGEN
Het treurig lot van oorlog is dat er mensen verdreven worden. Ik betwijfel het
dat miljoenen Duitsers eens een stuk van hun vroeger land zullen terugkrijgen in
wat nu Oost Frankrijk of West Polen is. Duizenden van Russen worden meer en
meer als ongewenste gasten aanzien in de Baltische staten. Zullen de Ionische
Grieken, bewoners van wat nu de westkust van Turkije is en er woonden sinds
11de eeuw, ooit naar hun oorspronkelijke geboortestreek kunnen terugkeren
nadat zij daar in de twintiger jaren van verleden eeuw daar brutaal verdreven
werden? Miljoenen Islamitische Pakistanen en Hindoe Indiers wonen in
kunstmatig geschapen landen in welke zij niet geboren werden.
Indien men de oude of de moderne geschiedenis op een faire manier bekijkt
moet men toegeven dat de toestand in Palestina niets speciaals is. Het is
inderdaad zo dat Israel zijn verslagen vijanden veel humaner behandelt als de
meeste andere zegenrijke naties, of men nu de Turken, Polen, Fransen als
Chinezen als voorbeeld in het verleden neemt. Over de vraag van het aantal
doden en de collaterale schade wil ik me hier niet uitspreken. Ten opzichte van
dat wat de UNO en de Palestijnse propagandamachine zegt wordt er
tegenwoordig wel gemoord in Centraal Afrika, het Amazonebekken, in de
vroeger Sovjet Unie en in India. Wat verbluffend is, is niet het feit dat er
Palestijnen in de oorlog zijn om gekomen maar dat er, in vergelijk met de oorlog
rond en in de steden van Tsjetsjenie, in Mogadishu en Panama, zo weinig om
het leven gekomen zijn. In dit opzicht is de vergelijking die de heer Arafat maakt
met Stalingrad historisch gezien dom als ook obsceen naar het herdenken toe
van de vele honderdduizenden die in de winter van 1942/1943 aan beide zijden
om het leven gekomen zijn.
3. RACISME
Een constante beschuldiging – die eerst sinds kort op een weerzinwekkende
aard door de heer Arafat geuit geworden is – is deze dat de Israeliers een
racistische afkeer van de Palestijnen hebben. Hij heeft beweerd dat de Israeliers
met nazimethoden geprobeerd hebben de Westbank van niet-joden te zuiveren.
De UNO zelf heeft over de jaren heen geprobeerd een resolutie aan te
nemen die het Zionisme gelijkstelt met racisme. Doch als men de gehele zaak
fair en in het gezichtspunt van racistische en religieuze tolerantie bekijkt moet
men zeggen dat de Israelische regering lichtjaren verwijderd is van alles wat in
de Arabische wereld gebeurt.
Prive geven de Arabieren toe dat ze in Tel Aviv veel beter behandeld
worden als de Joden vroeger in Cairo, Bagdad, Damascus of Amman behandeld
werden. In het Israelische dagblad “Jerusalem Post” lezen we niet, dat de
Palestijnen als “Apen” en “Vampieren” gekenmerkt worden, zoals we dat in
Arabische kranten dagelijks lezen over Joden. In Israel is er ook geen
belangrijke literatuur te vinden -zoals in de Arabische wereld over de Joden-, die
er zich om bekommert aan te tonen dat de vijanden van Israel minderwaardig
zijn. In het huidige conflict bestaat er weldegelijk racisme en haat maar dit
wordt voornamelijk door de Arabieren gepredikt en niet door Joden. Had een
dagblad uit Tel Aviv beweerd dat de Arabieren bloed drinken en waren de
Arabieren vergeleken met primaten dan was de verontwaardiging eerst uit Israel
gekomen en dan pas van de wereld.
Wat is de kern van de haat die gans de wereld heeft op Israel als Israel zelfs zijn
verslagen vijand het land teruggeeft met als enige voorwaarde dat de zekerheid
van het Joodse volk gewaarborgd moet zijn. Waarom wordt Israel schuldig
aanzien om het feit dat het zich enkel wenst te verdedigen? Het antwoord is
gekend en kan in vijf hoofdpunten samengevat worden.
Realpolitik
We mogen nooit het absolute zelfbelang van de staat vergeten – een
mensentrek waarvan de Griekse geschiedkundigen dachten dat het de kern
vormt van de meeste conflicten, dikwijls smakeloos gecamoufleerd met
begrippen als gerechtigheid en ridderlijkheid. Er zijn ongeveer 500 miljoen
Arabisch sprekende mensen. Miljoenen burgers die tot de Islam behoren, wonen
op dit ogenblik in het Westen. Maar enige honderd kilometers scheidt Europa
van Libie, Algerije en Syrie die een regime kennen als in de middel eeuwen.
De belangrijkheid van de Arabische wereld begint met de orde van grootte van
hun in het buitenland wonend aantal tot in hun mogelijk belang in de handel en
de uitbreiding ervan. De belangrijkheid van Israel kan enkel uit het oogpunt van
een verzameling van culturele, economische en politieke angsten en
economische mogelijkheden beoordeeld worden. Was Israel groot -laat ons
zeggen 400 miljoen Joden- en de Arabische wereld klein (laat ons zeggen 10
miljoen) dan zouden we tientallen van UNO resoluties kennen die de heer Arafat
voor alles veroordelen beginnend met vroeger gepleegde moord op Amerikaans
(USA) diplomaten tot zijn huidige medeschuld in zelfmoordaanslagen waarvoor
hij de opdracht geeft.
Olie
Ongeveer een vierde tot een derde van alle oliereserves in deze wereld vinden
we terug in Saoedi-Arabie, Koeweit en Irak. Voor minimum de volgende 30 jaar
is Europa, de USA en Japan op deze blijvend komende stroom aan olie
aangewezen. Ook als het Westen probeert alternatieve leveranciers te krijgen in
Rusland, Zuid-Amerika en Noorwegen dan nog blijft de olie uit het Oosten, met
hun instabiele en onaangename bezitters, zeer belangrijk en onontbeerlijk voor
de wereldeconomie. We hebben al verschillende malen gezien wat er gebeurt
als deze regimes proberen de oliekraan dicht te draaien beginnend met het
olie-embargo door Saoedi-Arabie ingesteld in 1974 tot het bombarderen van
tankers door Iran in de Perzische Golf en tot de oliefakkels aangestoken door
Saddam Hoessein in Koeweit. Om dit alles hebben we ons gerealiseerd dat
ongunstige beinvloeding, wederzijdse vernietigingsoorlogen en onverklaarbare
broedertwisten deze autocratieen op eender welk ogenblik kunnen laten
kantelen. Het is veel eenvoudiger en goedkoper de mond te houden en akkoord
te gaan met hun soms absurde verlangens.
Daarenboven kunnen deze dictaturen met deze olie-inkomsten westerse
technologie en militaire uitrustingen kopen. Het gaat van de GSM over de
computer tot de straaljager. Daardoor krijgen zij ook de sympathie van de
westelijke wereld daar deze van die verkopen afhangt. Duizenden Europeanen
en Amerikanen die deze ruwe olie kopen, daarmee handel drijven, het verkopen
kunnen zich de woede van hun weldoeners niet op de hals halen. Als steken ze
hun eigenbelang weg achter een dekmantel van patriottische slagzinnen zoals
“het nationale belang” en “economische zekerheid”. Mocht Israel 25 % van de
oliereserves bezitten zou de EU onmiddellijk de Palestijnse moordenaars en
terroristen veroordelen.
Terrorisme
In de laatste 30 jaar stond de meerderheid der internationale terroristen in dienst
van radicale Islamieten en Arabieren. Het zijn de ergste moordenaars die
internationale vliegtuigen doen ontploffen, die de Olympische Spelen aanvallen,
Westelijke diplomaten vermoorden, ambassades aanvallen, gijzelaars nemen en
gewone burgers lieten verdwijnen. Dat betekend niet dat Japanse, Ierse,
Baskische, Maleisische, witte racistische en Armeense terroristen koorknaapjes
zijn maar meer dat de Arabische moordenaars op wereldniveau ageren, vooral in
Europa en Amerika.
Na de oorlog van 1967 heeft de wereld ingezien dat het ondersteunen
van de staat Israel uitmondt in het vermoorden van diplomaten, atleten,
toeristen, soldaten in hun slaap, bij het werk en als ze in verlof zijn. Mocht de
Mossad maar een Fransman, Amerikaan of Duitser vermoord hebben zouden de
politici elkaar verdringen om Israel te veroordelen en ook om de waarheid te
vinden achter het moorden.
Antisemitisme
We weten niet juist waarom het antisemitisme in het moderne en ontwikkelde
Westen blijft voortbestaan en dit in een tijd waar assimilatie, integratie en
interreligieuze huwelijken alledaags is en een absolute secularisering de
onderscheiden tussen de grote godsdiensten laat verwateren. Traditionele
stereotypen en haat zullen steeds aan elke generatie verder gegeven worden en
we mogen zeker nooit de macht de afgunst vergeten. Nijd en afgunst worden
opgeroepen bij de minder getalenteerde en de minder geslaagde mensen voor
de hoogontwikkelde, competente en in de beroepsmatig zeer goed opgeleide
Joden.
Daarentegen is de huidige opleving van het antisemitisme zeer openlijk in
het bijzonder de blasfemie, het willekeurig gebruik van de woorden ,Holocaust’
en ,genocide’ en het plots terugzien van hakenkruisen naast davidsterren. IK
ben een 48 jaar oude Zweeds-Amerikaanse protestant en ben sinds 30 jaar
actief in het ondersteunen van Israel doch men heeft me vroeger nooit gevraagd
“bent u een Jood?”. Verleden jaar alleen heeft men mij deze vraag, die ook een
aanklacht is minimaal 50 maal gesteld. Dit kwam samen met gedrukte en
elektronische verwensingen die de heer Goebbels fier zou gemaakt hebben.
Hierover moeten we openlijk durven spreken: de Arabische wereld draagt een
groot deel van de verantwoordelijkheid voor de huidige haat. Islamitische
vooroordelen zijn de motor die het Europese antisemitisme aandrijft. De door de
staat uitgegeven kranten in Egypte en Saoedi-Arabie verschillen in niets met
deze uitgegeven in Duitsland in de jaren van de 20ste eeuw. Saoedische
diplomaten en religieuze persoonlijkheden citeren vol haat en op een zeer
onschuldige aard direct uit “Mein Kampf”. Dit boek is in vele delen van de
Arabische wereld een bestseller. De waarheid is dat men de Palestijnen zou
bejubelen mochten zij aangevallen zijn door Israel en vier maal de oorlog van
hen gewonnen hadden. Een groot deel van de wereld zou de Palestijnen dan
nog meer macht geven zodanig dat zij de Joden nog meer zouden kunnen
overheersen en bezetten.
Aristocratische schuld en de cultuur van de Underdog
Daar de westerling geen zorgen meer heeft met zijn basisbehoeften en door zijn
stijgende lust naar materiele zaken komt hij er toe zijn eigen cultuur te
veroordelen die juist dit goede leven gebracht heeft. Nihilisme, cynisme en
sarcasme zijn de symptomen die we bij onze verveelde elite zien. Een elite die
zich keert tegen zowel het kapitalisten die hun welstand beheert als ook tegen
de middenklasse die deze welstand juist produceert.
Een radicaal milieubewustzijn, een romantische multi cultuur en een autoritaire
utopie reflecteren alle eerder een idealisering van het achtergestelde, de
oorspronkelijke natuurlijke toestand. Het centrale punt in dit credo is de
identificatie van zichzelf met de vermoedelijke antiwesterse wereld van de
universele onderdrukte en daarbij met bijna iedereen en alles die in de laatste
drie eeuwen tegen de moloch van de dominante westerse cultuur en industrieel
kapitalisme is opgekomen.
Daarmee zijn voor vele mensen uit het Westen niet zozeer de feiten van de
laatste 50 jaar in het Midden Oosten die hen Israel doen haten. Waarschijnlijk
ook niet de benzineprijs alsook de angst voor bommen en bacterien noch de nijd
op de Joden. Hun haat komt eerder uit het feit dat Israel zich sterk toont en de
Palestijn zich als het zwakke broertje opstelt. Op deze manier haalt de heer
Arafat en zijn gatlikkers hun verdienste uit hun status als zwakke (bijvoorbeeld
hun afstammingsrecht) en krijgen daardoor toestemming om alles, beginnend
met liberale censuur tot woorden van haat en vooringenomenheid. De Israeliers
houdt men voor de sterke, omdat ze nu eenmaal uitbuiters zijn, en daardoor
houdt men hen collectief verantwoordelijk voor de onderdrukking en de
tegenwoordige nood van de hun sinds lang lijdende offers.
Deze onverdraaglijke en rijke Europese en Amerikaanse linksen zien hun
solidariteit met de Palestijnen deels op marxistische, deels op arrogante en
meest op hun naieve aard onlosmakelijk verbonden met hun eigen
onaangename persoonlijkheid. Het is veel eenvoudiger, goedkoper en zekerder
het onrecht van onrechtmatig behandelden met demonstraties en het
ondertekenen van petities terug goed te maken dan onder hen te leven, hen te
huwen, ze dagelijks te zien of om hen materiaal ter hulp te komen. Want dit kan
allemaal is een paar seconden aan de universiteit, op TV of ergens in directe
omgeving gedaan worden zonder dat hun materieel en gemakkelijk bestaan
aangetast wordt of in gevaar komt.
De waarheid is dat de westerse ondersteuning van Israel of de westelijke haat
tegen Israel ons veel meer over onszelf vertelt als over de reele situatie in het
Midden Oosten.