Artikel van Likoed Nederland in het Nieuw Israëlitisch Weekblad, 17 mei 2002.
Het was een veel bewogen week, zowel in Nederland als Israel. Voor de strijd om de politieke macht worden alle wapens in stelling gebracht.
Meestal gebeurt dit ten koste van het kiezersvolk dat zich na afloop verbaasd afvraagt waarom er zo weinig met het verkregen mandaat gebeurt. In Nederland leidde dat de afgelopen jaren tot een grote afbraak van de publieke belangstelling voor de politiek, die door Pim Fortuyn in positieve zin is omgebogen. Een grote verdienste! Eindelijk een politicus die hardop durfde te denken en te spreken, zonder voortdurend calculerend bezig te zijn of hij het publiek wel voldoende vleide om hun stem binnen te krijgen.
Ook een man, die duidelijk aangaf dat hij vierkant achter Israel stond. Ook daar doorbrak hij de politiek correcte prietpraat. Hij was ook de enige politicus die aanwezig was bij de herdenking in de Amsterdamse RAI van de explosie in de Jeruzalemmer pizzeria Sbarro. Zijn heengaan is niet alleen een verlies voor de Nederlandse politiek maar ook voor de steun aan Israel. Die steun was de laatste jaren zeker niet gebaat bij de altoos kritische opstelling van linkse partijen in Nederland.
Buitenland-woordvoerder van de PvdA Bert Koenders heeft dan nog de gotspe om in zijn ingezonden brief in het laatste NIW te stellen dat hij het beste met Israel voor heeft. In een recente verklaring is hij echter een voorstander van het terugtrekken van de ambassadeurs (had dat niet veeleer bij Arafat gemoeten, bijvoorbeeld na de aanslag in Netanya?), spreekt hij van Israelische razzia’s en verwijt hij de Israeli’s dat ze te weinig in Palestijns autonoom gebied komen om zich zelf van de “bezetting” op de hoogte te stellen (het is hem blijkbaar ontgaan dat dit niet zonder levensgevaar kan).
De strijd om de politieke macht in Israel vindt thans plaats binnen de Likoed. Zoals altijd is er veel kritiek uit binnen- en buitenland. Hoe durft het Centrale Comite van de Likoed de Palestijnen een eigen staat te ontzeggen?
Een eigen staatje wordt toch door alle landen als een basisvoorwaarde gezien voor toekomstige vrede in het Midden-Oosten.
Ook hier wordt de soep niet zo heet gegeten als hij wordt opgediend. Om te beginnen bevat het besluit niets nieuws; ook in het verkiezingsprogramma van de Likoed stond dit al. Niet zo verwonderlijk als zo een staatje, zoals het er nog steeds naar uitziet, het terrorisme hoog in het vaandel voert. Zelfs als Arafat onder internationale druk in een vreedzame goedzak zou veranderen, blijft de dreiging van diverse gewelddadige groeperingen bestaan. Tekenend in dit verband is het bezoek deze week van Arafat aan Bethlehem en andere plaatsen; in verband met de veiligheid van Arafat werd Jenin niet bezocht, maar werd volstaan met enkele rondjes boven het broeinest, zelfs voor Arafat te link.
In het Centrale Comite van de Likoed is duidelijk gemanifesteerd dat de overgrote meerderheid voor de toekomst meer geporteerd is voor een leiderschap van Bibi Netanjahoe. Om die reden werd de afwijzing van een Palestijnse staat conform het verkiezingsprogramma even opgevoerd, tegen de zin van Ariel Sharon. Voor hem, als leider van een brede coalitie, komt dit onderwerp zeer ongelegen. Echter, in de praktische politiek van vandaag en morgen zal er nagenoeg niets veranderen. Sharon heeft immers ook gezegd dat zo een staat er pas kan komen na een lang proces en alleen als de Palestijnse Autoriteit zich volledig hervormd.
Maar Sharon zal de werkelijke inhoud van de boodschap van het Centrale Comite onderkennen: hij wordt door zijn eigen partij gezien als de militaire leider, die in moeilijke tijden met de juiste militaire oplossingen durft te komen. Hij betreurt het dat Netanjahoe als een betere politicus wordt ervaren, die meer gebruik weet te maken van politieke en diplomatieke middelen. Pijnlijk voor Sharon, die toch ook voor een uitstekende relatie met de V.S. heeft gezorgd.
De helaas benodigde militaire reactie is nu echter geweest en het wordt weer tijd om de mogelijkheden voor politieke oplossingen te zoeken. In tegenstelling tot alle kritiek was de boodschap van het Centrale Comite dus zeker niet een verharding van de situatie, maar juist eerder gericht op het overschakelen van het militaire naar het politieke instrument. Het leiderschap van Netanjahoe kan aanstaande zijn. De oprichting van een Palestijnse staat kan zelfs dan geschieden, maar een ding is zeker: zolang de Palestijnen hun doelstellingen met terreur blijven nastreven, verdwijnt die staat steeds verder achter de horizon.
De reactie van Sharon was duidelijk. Hij is niet voornemens om het besluit van het Centrale Comite van de Likoed in het beleid te betrekken: “De verantwoordelijkheid om besluiten te nemen met deze regering ligt bij mij.”
De uitspraak van het Comite is dus een storm in een glas water. De politiek van Sharon zal er niet door veranderen. Voor mij heeft Sharon groot gelijk, zeker gezien het feit dat nu 68% van de Israeli’s achter zijn beleid staat.
