By Oriana Fallaci, April 17, 2002
Oriana Fallaci is a leading Italian journalist. Translation from Italian.
Dutch translation below / Nederlandse vertaling hieronder.
I find it shameful that in Italy there should be a procession of individuals dressed as suicide bombers who spew vile abuse at Israel, hold up photographs of Israeli leaders on whose foreheads they have drawn the swastika, incite people to hate the Jews. And who, in order to see Jews once again in the extermination camps, in the gas chambers, in the ovens of Dachau and Mauthausen and Buchenwald and Bergen-Belsen et cetera, would sell their own mother to a harem.
I find it shameful that the Catholic Church should permit a bishop, one with lodgings in the Vatican no less, a saintly man who was found in Jerusalem with an arsenal of arms and explosives hidden in the secret compartments of his sacred Mercedes, to participate in that procession and plant himself in front of a microphone to thank in the name of God the suicide bombers who massacre the Jews in pizzerias and supermarkets. To call them “martyrs who go to their deaths as to a party.”
I find it shameful that in France, the France of Liberty-Equality-Fraternity, they burn synagogues, terrorize Jews, profane their cemeteries. I find it shameful that the youth of Holland and Germany and Denmark flaunt the kaffiah just as Mussolini’s avant garde used to flaunt the club and the fascist badge. I find it shameful that in nearly all the universities of Europe Palestinian students sponsor and nurture antisemitism.
That in Sweden they asked that the Nobel Peace Prize given to Shimon Peres in 1994 be taken back and conferred on the dove with the olive branch in his mouth, that is on Arafat. I find it shameful that the distinguished members of the Committee, a Committee that (it would appear) rewards political color rather than merit, should take this request into consideration and even respond to it. In hell the Nobel Prize honors he who does not receive it.
I find it shameful (we’re back in Italy) that state-run television stations contribute to the resurgent antisemitism, crying only over Palestinian deaths while playing down Israeli deaths, glossing over them in unwilling tones. I find it shameful that in their debates they host with much deference the scoundrels with turban or kaffiah who yesterday sang hymns to the slaughter at New York and today sing hymns to the slaughters at Jerusalem, at Haifa, at Netanya, at Tel Aviv.
I find it shameful that the press does the same, that it is indignant because Israeli tanks surround the Church of the Nativity in Bethlehem, that it is not indignant because inside that same church two hundred Palestinian terrorists well armed with machine guns and munitions and explosives (among them are various leaders of Hamas and Al-Aqsa) are not unwelcome guests of the monks (who then accept bottles of mineral water and jars of honey from the soldiers of those tanks).
I find it shameful that, in giving the number of Israelis killed since the beginning of the Second Intifada (four hundred twelve), a noted daily newspaper found it appropriate to underline in capital letters that more people are killed in their traffic accidents (six hundred a year).
I find it shameful that the Roman Observer, the newspaper of the Pope – a Pope who not long ago left in the Wailing Wall a letter of apology for the Jews – accuses of extermination a people who were exterminated in the millions by Christians. By Europeans. I find it shameful that this newspaper denies to the survivors of that people (survivors who still have numbers tattooed on their arms) the right to react, to defend themselves, to not be exterminated again. I find it shameful that in the name of Jesus Christ (a Jew without whom they would all be unemployed), the priests of our parishes or Social Centers or whatever they are flirt with the assassins of those in Jerusalem who cannot go to eat a pizza or buy some eggs without being blown up.
I find it shameful that they are on the side of the very ones who inaugurated terrorism, killing us on airplanes, in airports, at the Olympics, and who today entertain themselves by killing western journalists. By shooting them, abducting them, cutting their throats, decapitating them.
(There’s someone in Italy who, since the appearance of Anger and Pride , would like to do the same to me. Citing verses of the Koran he exhorts his “brothers” in the mosques and the Islamic Community to chastise me in the name of Allah. To kill me. Or rather to die with me.)
I find it shameful that almost all of the left, the left that twenty years ago permitted one of its union processionals to deposit a coffin (as a mafioso warning) in front of the synagogue of Rome, forgets the contribution made by the Jews to the fight against fascism. Made by Carlo and Nello Rossini, for example, by Leone Ginzburg, by Umberto Terracini, by Leo Valiani, by Emilio Sereni, by women like my friend Anna Maria Enriques Agnoletti who was shot at Florence on June 12, 1944, by seventy-five of the three-hundred-thirty-five people killed at the Fosse Ardeatine, by the infinite others killed under torture or in combat or before firing squads. (The companions, the teachers, of my infancy and my youth.)
I find it shameful that in part through the fault of the left – or rather, primarily through the fault of the left (think of the left that inaugurates its congresses applauding the representative of the PLO leader in Italy, of the Palestinians who want the destruction of Israel) – Jews in Italian cities are once again afraid.
And in French cities and Dutch cities and Danish cities and German cities, it is the same. I find it shameful that Jews tremble at the passage of the scoundrels dressed like suicide bombers just as they trembled during Kristallnacht, the night in which Hitler gave free rein to the Hunt of the Jews.
I find it shameful that in obedience to the stupid, vile, dishonest, and for them extremely advantageous fashion of Political Correctness the usual opportunists – or better the usual parasites – exploit the word Peace. That in the name of the word Peace, by now more debauched than the words Love and Humanity, they absolve one side alone of its hate and bestiality.
That in the name of a pacifism (read conformism) delegated to the singing crickets and buffoons who used to lick Pol Pot’s feet they incite people who are confused or ingenuous or intimidated. Trick them, corrupt them, carry them back a half century to the time of the yellow star on the coat. These charlatans who care about the Palestinians as much as I care about the charlatans. That is not at all.
I find it shameful that many Italians and many Europeans have chosen as their standard-bearer the gentleman (or so it is polite to say) Arafat. This nonentity who thanks to the money of the Saudi Royal Family plays the Mussolini ad perpetuum and in his megalomania believes he will pass into History as the George Washington of Palestine. This ungrammatical wretch who when I interviewed him was unable even to put together a complete sentence, to make articulate conversation. So that to put it all together, write it, publish it, cost me a tremendous effort and I concluded that compared to him even Ghaddafi sounds like Leonardo da Vinci.
This false warrior who always goes around in uniform like Pinochet, never putting on civilian garb, and yet despite this has never participated in a battle. War is something he sends, has always sent, others to do for him. That is, the poor souls who believe in him. This pompous incompetent who playing the part of Head of State caused the failure of the Camp David negotiations, Clinton’s mediation. No-no-I-want-Jerusalem-all-to-myself. This eternal liar who has a flash of sincerity only when (in private) he denies Israel’s right to exist, and who as I say in my book contradicts himself every five minutes. He always plays the double-cross, lies even if you ask him what time it is, so that you can never trust him. Never! With him you will always wind up systematically betrayed.
This eternal terrorist who knows only how to be a terrorist (while keeping himself safe) and who during the Seventies, that is when I interviewed him, even trained the terrorists of Baader-Meinhof. With them, children ten years of age. Poor children. (Now he trains them to become suicide bombers. A hundred baby suicide bombers are in the works: a hundred!).
This weathercock who keeps his wife at Paris, served and revered like a queen, and keeps his people down in the shit. He takes them out of the shit only to send them to die, to kill and to die, like the eighteen-year-old girls who in order to earn equality with men have to strap on explosives and disintegrate with their victims.
And yet many Italians love him, yes. Just like they loved Mussolini. And many other Europeans do the same. I find it shameful and see in all this the rise of a new Fascism, a new Nazism. A Fascism, a Nazism, that much more grim and revolting because it is conducted and nourished by those who hypocritically pose as do-gooders, progressives, communists, pacifists, Catholics or rather Christians, and who have the gall to label a warmonger anyone like me who screams the truth.
I see it, yes, and I say the following. I have never been tender with the tragic and Shakespearean figure Sharon. (“I know you’ve come to add another scalp to your necklace,” he murmured almost with sadness when I went to interview him in 1982.) I have often had disagreements with the Israelis, ugly ones, and in the past I have defended the Palestinians a great deal. Maybe more than they deserved.
But I stand with Israel, I stand with the Jews. I stand just as I stood as a young girl during the time when I fought with them, and when the Anna Marias were shot. I defend their right to exist, to defend themselves, to not let themselves be exterminated a second time. And disgusted by the antisemitism of many Italians, of many Europeans, I am ashamed of this shame that dishonors my Country and Europe. At best, it is not a community of States, but a pit of Pontius Pilates. And even if all the inhabitants of this planet were to think otherwise, I would continue to think so.
Beschamend Europa
Ik vind het beschamend dat er in Italie wordt gemanifesteerd voor als kamikaze verklede individuen die Israel op schandalige manier uitschelden, en hierbij met foto’s zwaaien van Israelische leiders met een swastika op het voorhoofd, en aanzetten tot haat tegen de Joden. En dat dezelfde figuren hun eigen moeder zouden verkopen om opnieuw de Joden in de concentratiekampen te krijgen, compleet met gaskamers en verbrandingsovens zoals in Dachau, Mauthausen, Buchenwald en Bergen-Belsen.
Ik vind beschamend dat de Katholieke Kerk een bisschop die verblijft in het Vaticaan toestaat mee te doen aan manifestaties waarbij hij de kamikazen bedankt voor het doden van Joden in pizzerias en supermarkten – in naam van God ! – terwijl hij als een soort van valse heilige in Jerusalem een wapenarsenaal met explosieven verstopt had in geheime compartimenten van zijn mooie Mercedes. En dat hij over die kamikazen praat als waren zij “martelaren die de dood kiezen als ware het een feest”.
Ik vind beschamend dat er in Frankrijk synagogen in brand worden gestoken, dat men Joden terroriseert, dat men hun begraafplaatsen schendt, in hetzelfde Frankrijk dat als devies heeft “Vrijheid-Gelijkheid-Broederlijkheid”.
Ik vind beschamend dat er in Nederland, Duitsland en Denemarken jongeren de keffieh (de zgn Palestijnse shawl) dragen als waren zij de avant-gardisten van Mussolini die de symbolen van het fascisme op zich droegen.
Ik vind beschamend dat in bijna alle Europese Universiteiten de wet wordt uitgemaakt door Palestijnse studenten die het antisemitisme voeden. Dat men in Zwitserland heeft verzocht om Shimon Peres de Nobelprijs, die hij in 1994 ontving, te ontnemen en deze uitsluitend voor te behouden aan het vredesduifje genaamd Arafat.
Ik vind beschamend dat de staatstelevisies in Italie een bijdrage leveren aan het antisemitisme door te jammeren over de Palestijnse doden terwijl men zwijgt over de Israelische slachtoffers, waarover men het vaak enkel heeft op een afwijzende manier.
Ik vind beschamend dat de televisiezenders in hun debatten schoffies uitnodigen met tulbanden en keffiehs om, die openlijk hun vreugde uiten over de aanslagen van 11 september en dat nu ook doen over de doden in Jerusalem, Haifa, Netanya en Tel Aviv.
Ik vind beschamend dat de geschreven pers dit ook doet, terwijl men zich boos maakt om de Israelische tanks die de Geboortekerk omsingelen, terwijl men niet rept over het feit dat er tweehonderd Palestijnse terroristen, waaronder kopstukken van Hamas en El Aksa zich erin bevinden met wapens en explosieven, als ongewenste gasten voor de monniken (en die vanwege de tanksoldaten wel flessen bronwater en honing aannemen).
Ik vind beschamend dat een krant heeft durven schrijven dat er meer Israeli’s sterven bij auto-ongelukken (600 in een jaar) dan sinds de tweede Intifada (412).
Ik vind beschamend dat de Osservatore Romano, de Pauselijke krant; dezelfde Paus die niet zo lang geleden een briefje in de Klaagmuur stopte waarin hij de Joden om vergiffenis vroeg; dit zelfde volk van uitroeiing beschuldigt, terwijl de Christenen hun juist met miljoenen heeft omgebracht. De Christenen en de Europeanen.
Ik vind het beschamend dat deze krant de overlevenden van dit volk (waaronder velen nog met een nummer op de arm getatoeeerd) het niet toekent te reageren, zich te verweren, en zich niet weerom te laten uitroeien.
Ik vind het beschamendd dat de priesters van onze parochies en onze sociale centra flirten met de moordenaars van degenen die geen pizza meer mogen gaan eten of boodschappen mogen doen zonder het risico te lopen opgeblazen te worden, en dit alles in naam van Jezus (een Jood, zonder wie ze allen nu werkeloos zouden zijn).
Ik vind het beschamend dat ze zich scharen onder degenen die het terrorisme rondgestrooid hebben en de dood zaaien in vliegtuigen, luchthavens, Olympische Spelen en dat ze er vandaag de dag plezier in hebben Westerse journalisten om te brengen, neer te schieten, te mishandelen en te onthoofden.
(Sinds ik De Woede en de Trots heb uitgebracht, ken ik er in Italie een paar die dit graag ook met mij zouden doen, die met leuzen uit de Koran zwaaien om hun ‘broeders’ op te zwepen in moskeeen en in Islamitische bewegingen om me te straffen in de naam van Allah. Om me te doden. En hierbij bereid zijn zelf ook te sterven. Aangezien het hier gaat om iemand die goed Engels kent, antwoord ik hem hierbij in het Engels : “Fuck you”).
Ik vind beschamend dat bijna heel de linkse beweging vandaag de bijdrage van de Joden vergeet bij de strijd tegen het fascisme (twintig jaar geleden tolereerde dezelfde linkse beweging een vakbondsdemonstratie waarbij bij wijze van maffieuze waarschuwing een grafkist werd gedeponeerd voor de synagoge van Rome). Dat deze beweging figuren als Carlo en Nello Rossie, Leone Ginzburg, Umberto Terracini, Leo Valiani en Emilio Sereni vergeet, en vrouwen zoals mijn vriendin Anna Maria Enriquez Agnoletti, gefusilleerd in Firenze op 12 juni 1944, en de 75 van de 335 die in de Adriatische Putten werden gedood, evenals alle anderen die stierven onder marteling, in de strijd of in het executiepeleton (vrienden en meesters tijdens mijn kindertijd en mijn tienerjaren).
Ik vind ook nog beschamend dat door deze linkse beweging de Joden weer angsten beleven in de steden van Italie; de linkse beweging die congressen opent met een applausje voor de vertegenwoordiger van de PLO in Italie, een chef van de Palestijnen die de vernietiging van Israel tot doel hebben. En dat ditzelfde gebeurt in steden in Frankrijk, Nederland, Duitsland en Denemarken.
Ik vind beschamend dat er gebibberd wordt bij het zien van deze schoften in kamikaze-uitrusting, op net zo’n wijze als er toen werd gebibberd tijdens de Kristallnacht in Berlijn, Hitler’s opening van de jacht op de Joden.
Ik vind beschamend dat het woord “vrede” ingepalmd werd door zij die de ‘Politiek correct’ trend volgen, die stomme, lege en oneerlijke trend, waarvan alleen opportunisten en parasieten profijt hebben. Dat met dit woord “vrede”, dat ondertussen nog meer gedevalueerd is dan woorden van liefde en menselijkheid, de haat en de bestialiteit worden goedgesproken, maar slechts van een kant. Dat er in naam van het pacifisme ‘of eerder conformisme’ diegenen die niet lang geleden de voeten van Pol Pot kusten, nu de slecht geinformeerden en de geintimideerden meeslepen. Men wordt omgekocht, men gaat een halve eeuw achteruit, terug naar de tijd van de gele ster. Deze charlatans die zich net zoveel om de Palestijnen bekommeren als ik me om hun bekommer, namelijk helemaal niet.
Ik vind beschamend dat zoveel Italianen en Europeanen “de heer” Arafat gekozen hebben als vaandeldrager. Deze nietsnut die Mussolini probeert te spelen dankzij de centjes van de koninklijke Saoudische familie ; deze megalomaan die denkt de eeuwigheid in te kunnen gaan als de George Washington van Palestina. Deze ongeletterde die, toen ik hem interviewde, niet eens in staat was een volledige zin te vormen of een uitgesproken mening te verwoorden.
(In die mate dat om het interview te kunnen publiceren ik zelf de hele tekst heb moeten samenstellen; ik kwam hierbij tot de vaststelling dat tegenover deze man, Khadafi eruit kwam als een soort genie). Deze nepstrijder die altijd in uniform rondloopt, zoals een Pinochet, zonder ooit als burger te verschijnen, maar die nooit in een strijd heeft meegewerkt.
De oorlog, die laat hij anderen voeren, hij heeft altijd alles door anderen laten doen. Hiermee bedoel ik al die arme mensen die in hem geloven. Deze pompeuze nul, die in zijn rolletje als Staatshoofd de Camp David accoorden en de tussenkomst van Clinton saboteerde zegt:
“Nee-nee-nee-ik-wil-Jerusalem-voor-mij-helemaal-alleen”. Deze eeuwige leugenaar die kleine neiginkjes naar waarheid heeft enkel maar wanneer hij het bestaansrecht van Israel kan ontkennen (hetgeen hij enkel maar onder vier ogen uitdrukt) en die zichzelf om de vijf seconden tegenspreekt, zoals ik in mijn boek vertel.
Die altijd een dubbel spel speelt en die in staat zou zijn te liegen zelfs wanneer hij u vertelt hoe laat het is. Onmogelijk om hem te vertrouwen. Nooit ! Hij zal u altijd weten te verraden. Deze eeuwige terrorist die alleen maar terrorist kan zijn terwijl hij rustig ondergebracht zit en die in de jaren zestig de terreurgroep van Baader-Meinhof opleidde, toen ik hem interviewde. En met hen kinderen van tien. Arme kinderen.
Vandaag de dag leidt hij kamikazen op. Een honderdtal babykamikazetjes worden gefabriceerd. Een honderdtal !
Deze marionet die zijn vrouw in Parijs bewaart, waar ze wordt bediend en vereerd als een koningin, en die zijn volk in de stront houdt. Hij haalt zijn volk alleen uit de stront om het de dood in te jagen, door te doden en te moorden, zoals die jongeren van achttien die om als mannen te worden aanzien explosieven op zich moeten dragen en zichzelf opblazen met hun slachtoffers.
En toch houden veel Italianen van hem, echt waar. Net zoals ze van Mussolini hielden en met hen vele Europeanen.
Ik vind dit alles beschamend en ik zie hierin de geboorte van een nieuw fascisme, een nieuw nazisme. Een extra verraderlijk en afstotend fascisme en een nazisme, doordat ze worden gepropageerd door mensen die de goede ziel uithangen, de progessievelingen, de communisten, de pacifisten, de katholieken en de christenen in het algemeen, die het lef hebben om mensen zoals ik die de waarheid uitroepen uitmaken voor oorlogslustigen.
Ik weet het, en ziehier wat ik te zeggen heb. Ik ben nooit zacht geweest met Sharon (die me met een zekere droefheid in 1982 vertelde in een interview : “ik weet best wel dat u gekomen bent om me in uw verzameling van scalpen te voegen”).
Ik heb vaak ruzie gehad met de Israeli’s en ik heb vroeger de Palestijnen verdedigd. Misschien wel meer dan ze eigenlijk verdienden. Maar ik sta aan de kant van Israel, ik sta aan de kant van de Joden. Ik sta aan hun kant net zoals ik toen ik jong was aan hun kant stond wanneer de Anna-Marias werden gefusilleerd. Ik verdedig hun bestaansrecht, en hun recht zich te verdedigen en niet een tweede keer te worden uitgeroeid. Het antisemitisme van alle Italianen en van alle Europeanen vervult me met walging, en ik schaam me om de schaamte die mijn land en Europa onteert. Eerder dan een gemeenschap van staten zijn het een Bende Pontius Pilatussen. En zelfs wanneer alle bewonderaars van deze planeten er anders over zouden denken, dan is dit wat ik zal blijven denken.
