Hoe Arafat een hele generatie opvoedde tot moord
Door Charles Krauthammer, 3 april 2002
Vertaling, het originele artikel staat ook op deze site.
Sinds 11 September is Amerika gaan beseffen wat de betekenis is van het anti-Amerikaanse venijn in de door de staat gecontroleerde media van vriendelijke landen als Egypte en Saudi-Arabie.
We gaan nu pas begrijpen hoe een dagelijkse portie haat, opgediend door scholen en media, zijn gevolg had in de slachtpartij van de 11e September.
Wij hebben echter niet ingezien hoe een gelijksoortige haatcampagne de basis legde voor de orgie van zelfmoord – moordenaars die nu onder de Palestijnen actief is. Een moeder vertelt trots op een videotape dat zij haar 18-jarige zoon naar zijn dood zond om zoveel mogelijk Joden te doden. Dat is ongehoord. Voor de Oslo-vredesaccoorden van 1993 waren zelfmoord-moordenaars praktisch onbekend bij de Palestijnen.
Maar ze hadden wel grieven voor 1993. Die zelfmoordbommen begonnen juist in de periode van Israelische verzoening en vredestichting, erkenning van de PLO, Israelische concessies over afstand van grondgebied, stichting van de Palestijnse Autoriteit, aanvaarding van gewapende Palestijnse politie – tot zelfs het bieden van een onafhankelijke Palestijnse staat met als hoofdstad het verdeelde Jeruzalem. Het was juist in die tijd dat de zelfmoordbommen begonnen.
Waar kwam dat dan vandaan? Gedurende de vorige 8 jaar, de jaren van het Oslo-‘vredes’proces, had voorzitter Arafat de volledige controle over alle organen van Palestijnse opvoeding en propaganda.
Er is veel haat nodig voor mensen om hun kinderen zelfmoord te laten plegen. Arafat heeft ze dat geleerd. Zijn televisie, zijn kranten, zijn godsdienstonderwijzers hebben een antisemitisme ontketend, ongekend sinds de Duitse Nazi-jaren.
Toen de Amerikaanse vredesonderhandelaar Dennis Ross vorig jaar aftrad, erkende hij, terecht, dat tijdens de Clinton-jaren een grote fout was gemaakt door diplomatiek blind te willen zijn voor de giftige hetze in Palestijnse media. Zoals Osama bin Laden de 90er jaren indoctrineerde voor moord, zo heeft Arafat een hele generatie geschoold in haat tegen de “Joden – Nazis”. Het gaat niet alleen om het ontbreken van Israel in de Palestijnse landkaarten, het gaat verder met de beschrijving van de holocaust als een Joodse fantasie.
Het gaat om grove opwekking tot moord, zoals gepredikt in de door Arafat benoemde en betaalde Achmad Aboe Halabia-uitzending op de officiele Palestijnse televisie, vroeg in de intifada. Het onderwerp is: “de Joden”. (let op, niet de Israelis, maar de Joden):
“Ze moeten worden geslacht en gedood, zoals Allah, de Almachtige heeft gezegd: bestrijd ze, Allah zal ze martelen door Uw handen. Heb geen medelijden met de Joden, waar ze ook zijn, in elk land. Bestrijd ze, waar U ook bent. Waar U ze ontmoet, dood ze.”!
De opgegeven reden voor zulke moordpartijen is dat Joden slecht zijn, zoals in de hele Arabische wereld wordt onderwezen. Op 10 Maart, bij voorbeeld, verscheen in de officiele Saudische krant al Riyadh een artikel waarin in detail wordt beschreven hoe Joden ritueel Christen- en Moslimkinderen slachten om hun bloed te gebruiken in hun feestelijke voedsel. Er werd zorgvuldig in uitgelegd dat voor het Joodse Poerimfeest de Joden een jongeman moeten doden, en voor het Joodse Paasfeest een kind van 10 jaar of jonger.
Toen dit artikel bekend werd in vertaling, moest de redacteur onder druk zich verontschuldigen. Hij zei uit de stad te zijn geweest toen het verscheen. Vreemd excuus, daar het artikel in een tweedelige serie is verschenen.
Voor vrede moet een bevolking voorbereid worden. Egypte’s Anwar Sadat deed dat na het tekenen van een vredesverdrag met Israel. De Israeli deden dat na het tekenen van Oslo. Bij het 50-jarig bestaan van de staat Israel zond de Israelische televisie een meerdelige historische documentaire uit waarin de Palestijnen met veel begrip en sympathie werden getoond.
Terwijl Israelische leiders hun volk voorbereidden op vrede, bereidde Arafat zijn volk voor op oorlog, de oorlog die hij uitriep twee maanden na Israel’s vredesvoorstel in Camp-David in Juli 2000, met een antisemitische haatcampagne in al zijn media en een verheerlijking van “martelaarschap” en moord. Wij zien nu de resultaten in de straten van Jeruzalem.
