Ingezonden brief aan de Volkskrant, 30 januari 2002
Na de jongste reeks aanslagen en de onderschepping van het wapentransport op de Karina E, is een hardere toon vanuit de EU te horen tegen Yasser Arafat. De EU begint eindelijk in te zien dat vanaf de zijde van de Palestijnse Autoriteit geen enkele constructieve actie wordt ondernomen om de terreur tegen Israel te stoppen.
Echter, de EU meent toch dat Israel Yasser Arafat als gesprekspartner moet blijven zien voor het ‘vredes’proces.
De EU bestaat het verder een claim te overwegen wegens de “vernielingen” die het Israelische leger heeft aangericht tegen installaties die met Europese ontwikkelingsgelden zijn betaald. Zo’n claim is absoluut belachelijk.
Welke installaties worden door de EU met name genoemd? De haven en het vliegveld van Gaza. Verder wordt het “vernielen van huizen” etc. zwaar bekritiseerd.
Israel’s optreden mag dan wel hard zijn, het is wel volkomen gerechtvaardigd.
Ten eerste omdat met het onklaar maken van de haven en het vliegveld de aanvoer van wapens, die daarlangs plaatsvond is verhinderd. Want de EU mag zich ook realiseren dat het meeste ontwikkelingsgeld niet ten goede is gekomen aan de Palestijnse bevolking, maar juist aan peperdure prestigeprojecten en wapenaankopen.
Samen met Hamas en Jihad, die zich gedurende het gehele “vredes”proces in alle vrijheid hebben kunnen ontwikkelen heeft de PA er nooit een geheim van gemaakt dat een vredesregeling alleen maar een tussenstap is richting het uiteindelijke doel: de verovering van alles wat tussen de Jordaan en de Middellandse Zee ligt.
Dit werd zelfs door Feisal Hoesseini aangegeven in zijn laatste interview voor de Egyptische media. En dat terwijl Feisal Hoesseini toch bekend stond als de grote vredesduif van de Palestijnen.
Uiteraard zullen weer hele veel mensen zeggen dat Israel erg fel optreedt tegen de Palestijnse bevolking, zoals nu ook weer door de Palestijnse Autoriteit wordt uitgeschreeuwd. Het Israelische leger heeft de Palestijnse bevolking echter niet tot target, maar de terroristen die het juist voorzien hebben op de gewone Israelische bevolking, “omdat het Joden zijn”.
De Palestijnen roepen zelf het hardst dat ze een oorlog aan het voeren zijn. Welnu, in een oorlog heeft de aangevallene altijd het recht en de plicht zich te verdedigen en de eigen burgerbevolking te beschermen. Daarbinnen passen ook de Israelische militaire maatregelen. Helaas is daarbij de Palestijnse bevolking ook de dupe van het onbezonnen gedrag van de Palestijnse Autoriteit die geen enkel serieus initiatief neemt om het terrorisme te stoppen en terug te keren naar de onderhandelingstafel.
De oplossing zit er toch in dat de Palestijnen zich het volgende gaan realiseren. Ten eerste zullen ze moeten respecteren dat er een Joodse staat Israel bestaat, zonder verborgen agendapunt van een mogelijke vernietiging ervan. Accepteren en respecteren zij dit feit dan kan er ook een Palestijnse staat komen.
Echter, zolang zij doorgaan op de nu ingeslagen weg zullen zij degenen zijn die de prijs betalen, hetgeen uiteindelijk kan uitmonden in de verdrijving van Yasser Arafat en de zijnen, zoals hen dat ook al gebeurd is in 1970 vanuit Jordanie (Zwarte September) en in 1985 vanuit Libanon, vanwege het geweld dat ze daar ontplooiden. In dat geval zullen ook Jihad (Heilige Oorlog) en Hamas worden ontmanteld.
De internationale gemeenschap zal dan de verantwoordelijkheid dragen om te zorgen dat er een Palestijns regime in het zadel wordt geholpen dat wel oprecht vrede wil bereiken en de belangen van de eigen Palestijnse bevolking serieus neemt.
