Ingezonden brief aan het Nieuw Israëlitisch Weekblad (NIW), 16 november 2001.
In de editie van het NIW d.d. 2 november 2001 werd door Eddy Keizer van Een Ander Joods Geluid een stuk gepubliceerd onder de titel ‘Kritiek is bittere noodzaak’. Bij het lezen van dit stuk werd wederom duidelijk met welke oogkleppen Een Ander Joods Geluid de situatie in Israël benadert. Overigens is het verbazingwekkend hoeveel aandacht deze groepering krijgt in het NIW, wetende hoe weinig mensen in Joods Nederland zij vertegenwoordigen.
Allereerst wordt door deze groepering begrip gevraagd voor de talloze terreuraanslagen van Palestijnse zijde, en waarbij het deze schrijver zelfs bestaat om te de vraag ter discussie te stellen of niet ook gekeken moet worden wat Osama Bin Laden drijft om de aanslagen van 11 september te laten plegen.
Israël zou de meest afschuwelijke wandaden plegen tegen de arme Palestijnse bevolking. Waarom moet Israël zo van zich afslaan en de “bezette gebieden” niet aan de Palestijnen teruggeven? Israël blijkt volgens Eddy Keizer ook zowaar een ministerie van Propaganda te hebben.
Meneer Keizer en de andere volgelingen van Een Ander Joods Geluid menen dat Israël in 1967 de “bezette gebieden” heeft veroverd vanuit een Groot-Israël gedachte en sindsdien de ene VN resolutie na de andere aan zijn laars lapt.
De Palestijnen wonen in abominabele omstandigheden in vluchtelingenkampen volgens deze groepering. Daarbij mogen dan toch wel een paar kritische vragen worden gesteld. Israël heeft de “bezette” gebieden tijdens de oorlog van 1967 veroverd. Overbodig te zeggen dat Israël wel de partij was die aangevallen werd. Dit betekent dat de “bezette” gebieden waar we het nu over hebben voor die tijd met de Palestijnse vluchtelingenkampen onder Jordanië en Egypte vielen. Waarom hebben die tussen 1948 en 1967 niets aan de situatie van de Palestijnen gedaan?
Waarom werd het Israël vervolgens na 1967 door de Verenigde Naties verboden (middels een resolutie die ook door de Nederlandse regering werd gesteund) om voor de Palestijnen betere onderkomens te bouwen?
Waarom doet de Palestijnse Autoriteit nu nog niets aan de levensomstandigheden van de Palestijnen en geeft hij het ontwikkelingsgeld liever uit de bouw van peperdure appartementen en kantoorgebouwen in Gaza-Stad, waar buiten de directe medewerkers van de Palestijnse Autoriteit nooit een Palestijn het zich zal kunnen permitteren zich daar te vestigen?
Bovenstaande vragen hebben twee antwoorden. Enerzijds zijn de beelden van de vluchtelingenkampen schitterend voer voor de camera’s van de media. Anderzijds blijft de bevolking zo lekker ontevreden en dus militant. En dus wordt er een goede kweekvijver onderhouden voor terroristen.
Verder steken Eddy Keizer en Een Ander Joods Geluid maar wat graag de beschuldigende vinger naar de Israelische nederzettingen. De Palestijnen claimen het historische recht om zich door geheel Israël en op de Westelijke Jordaanoever en Gazastrook te vestigen. Zij hebben immers altijd al in het gebied gewoond.
Dat een zeer aanzienlijk gedeelte van wat zich nu Palestijn noemt na de Tweede Wereldoorlog vanuit Bosnië en Kroatië naar het toenmalig Palestina is gehaald door de Groot-Moefti van Jeruzalem (de oom van Arafat), als blijk van dank voor hun medewerking aan de Sjoa telt kennelijk niet meer mee. Ook het feit dat in het gehele gebied ook altijd joden gewoond hebben telt kennelijk niet meer mee.
Op historische gronden is het zo dat Israël accepteert en ook gedwongen wordt te accepteren dat er Arabieren in Israël tussen de joden wonen. Echter volgens Een Ander Joods Geluid is het kennelijk zo dat de Palestijnen zich niets hoeven aan te trekken van het feit dat dezelfde historische gronden die zij gebruiken ook voor joden gelden. Zij hoeven dus geen joden op “hun” grondgebied te accepteren. Een knap staaltje legitimatie van een etnische zuivering.
Dan de kritiek van Eddy Keizer en de overige aanhangers van Een Ander Joods Geluid op het optreden van Israël ten aanzien van deze terroristen. Ook hier wordt druk gebruik gemaakt van oneigenlijke argumenten.
Allereerst moet gesteld worden dat het geweld van Palestijnse zijde stelselmatig tegen burgerdoelen is gericht. Hierbij gaan de Palestijnen onder aanvoering van de Palestijnse Autoriteit uit van de stelling dat iedere jood een legitiem doel is, waar ook ter wereld. In het verleden hebben we dit allemaal mogen ervaren. De Palestijnse Autoriteit en overige terreurbewegingen maken geen onderscheid tussen joden en Israëli’s. Het feit dat iemand jood is is al voldoende reden om hem te vermoorden.
Wat zijn de concrete doelen van Palestijnse aanslagen? Gewoon tegen mensen die naar hun werk reizen, mensen die winkelen, ergens in een restaurant zitten etc.
Deze vorm van geweld is met geen enkel excuus te verdedigen net zoals de aanslagen van 11 september met geen enkel excuus te verdedigen zijn. Deze terreur moet dan ook met harde hand worden bestreden.
Natuurlijk zal Een Ander Joods Geluid gelijk met het verhaal opstaan dat het IDF toch ook op stenengooiende kinderen schiet en dat dit dezelfde vorm van terreur is. Allereerst moet hierbij worden opgemerkt dat die stenengooiende kinderen helaas lang niet altijd ongewapend zijn. Daarnaast is het zo dat net als hier de commandant van het belaagde legeronderdeel voor alles verantwoordelijk is voor de veiligheid van zijn manschappen.
Als de Palestijnen weten dat er geschoten wordt zodra de Israëlische troepen worden belaagd, waarom laten ze dan toch het “vuile werk” door hun kinderen opknappen? Wederom voor de mooie plaatjes.
Dan de liquidatie van kopstukken van Fatah, Jihad en Hamas. Zoals ook Een Ander Joods Geluid moet toegeven heeft iedere regering de plicht om te zorgen voor de veiligheid van haar burgers. Arafat blijft bij hoog en laag weigeren om de terreur te beteugelen, ondanks het feit dat hij zich daar al door ondertekening van de Oslo-akkoorden toe verplicht heeft. Arafat geeft de terroristen gewoon de vrije hand. Iets dat hij al gedurende het gehele “vredes”proces heeft gedaan.
Als Arafat zelf dan niet zijn verantwoordelijkheden neemt, dan zal de Israëlische regering dit zelf moeten doen middels inzet van militaire middelen. Conform het internationale oorlogsrecht is ieder persoon die actief een gewapende strijd voert of aanvoert een legitiem doelwit. Vandaar dat met de liquidatie van deze terroristen niets mis is.
Tenslotte wordt als illustratie van de Israëlische wandaden door Eddy Keizer het bloedbad van Baruch Goldstein aangehaald. Eddy Keizer verwijt de rabbijnen dat zij hierop niet hebben gereageerd. De Palestijnse terroristen die dood blijven bij hun zelfmoordacties worden door de Palestijnse imams en Palestijnse Autoriteit direct tot martelaar verheven.
Baruch Goldstein is noch door de Israëlische politiek noch door welke rabbijn ook tot deze “adelstand” verheven. Integendeel: hij kreeg het stempel van wat hij was, een doodordinaire terrorist.
Concluderend valt te constateren Eddy Kuiper en Een Ander Joods Geluid ook hun standpunten op recente televisiebeelden baseren en volkomen voorbij gaan aan het ontstaan van de huidige situatie. Zij gaan hierbij ook voorbij aan het feit dat Israël geen enkel belang heeft bij dit conflict. Het levert slechte publiciteit op en zorgt binnen Israël voor een economische ramp, naast talloze slachtoffers.
De Palestijnen lukt het wel om als slachtoffer naar voren te treden en op die manier de publieke opinie op hun hand te krijgen. Wellicht dat Eddy Kuiper en Een Ander Joods Geluid hun standpunt om populistische redenen innemen. Wij kunnen ons echter niet onttrekken aan de indruk dat ook zij, net als veel andere Nederlanders, verblind worden door het Calimero-effect waarmee de Palestijnen toch steeds weer zichzelf graag portretteren (“zij zijn groot en ik ben klein”).
