Ingezonden brief van Likoed Nederland in het Nieuw Israelitisch Weekblad, 20 november 1998.
In zijn column in het NIW van 13 november schrijft Maarten Jan Hijmans dat Wye Plantation Oslo definitief een karikatuur maakt van een instrument tot verzoening.
Hij vindt het overgedragen gebied te klein en verwijst naar het feit dat Israel niet alle afspraken van Oslo is nagekomen. Wat betreft het eerste; in het momenteel al autonome gebied woont 98% van de Palestijnse bevolking. Dat Israel niet alle afspraken tot de letter is nagekomen klopt. Verreweg de belangrijkste, het geven van land voor vrede, is wel nagekomen.
Onevenwichtig is dat Maarten Jan Hijmans vervolgens negeert dat omgekeerd de beloofde vrede voor het land niet gegeven is, daar ging het toch allemaal om. Het aantal doden door terreuraanslagen is sinds de Oslo-akkoorden verdrievoudigd (dus inclusief de voorgaande periode van de intifada). Naar de oorzaak hoeft niet ver gezocht te worden; het niet nakomen van de afspraken over de terreurbestrijding zoals die in de Oslo-akkoorden is vastgelegd.
Ofschoon Maarten Jan Hijmans de veiligheidseisen in het Wye akkoord draconisch noemt had hij in het NIW van een week eerder kunnen lezen dat deze al in de door hem als voorbeeld gestelde Oslo-akkoorden waren vastgelegd (voor de precieze tekst van de akkoorden zie onze internet-site). Zij dienden echter opnieuw vastgelegd te worden omdat zij nog altijd niet zijn nagekomen.
Om de belangrijkste te noemen:
- het wijzigen van het de artikelen in het Palestijnse Handvest die oproepen tot de vernietiging van Israel. Dit was al vastgelegd in Oslo-I verdrag (1993), het Gaza-Jericho akkoord (1994), het Oslo-II akkoord (1995) en het Hebron akkoord (1997).
- het bestrijden van terrorisme, het ontbinden en ontwapenen van terreurorganisaties, het in beslag nemen van illegale wapens, waren al bepaald in drie eerdere akkoorden.
- het stoppen met de haatcampagne (terreur en ‘martelaren’ verheerlijken, antisemitisme, holocaust-ontkenning enzovoort), al vastgelegd in alle vier akkoorden.
Dit betekent dus Arafat zich al drie of vier maal tot deze essentiele stappen verplicht heeft zonder deze uit te voeren. Is het gek als premier Netanjahoe bij het vijfde akkoord absolute wederkerigheid verlangt?
Deze zogenaamde ‘draconische veiligheidseisen’ komen dus trouwens niet eens van premier Netanjahoe, maar van zijn voorgangers Rabin z.l. en Peres.
Helemaal bar en boos maakt Maarten Jan Hijmans het als hij tegen het inschakelen van de CIA is om de uitvoering te controleren. Dat zou het beleid van Arafats PA nog repressiever maken.
Voor alle duidelijkheid: de CIA gaat erop toezien dat een groep van dertig terroristen daadwerkelijk in de (Palestijnse) gevangenis belandt. Dit is een grote concessie geweest van Israel, want oorspronkelijk was bepaald (in het Gaza-Jericho akkoord) dat deze aan Israel uitgeleverd zou worden. Had Arafat zich daaraan gehouden dan had de CIA er niet bij betrokken hoeven worden.
De personen waar het hier om gaat zijn bijvoorbeeld Imad Mahmoud Issa Abbas, die in 1992 twee Israelis doodstak en Nafez Mahmoud Sabih, die in 1996 drie zelfmoordaanslagen plande waarbij 45 mensen de dood vonden.
Momenteel lopen zij gewoon vrij rond. Zij zijn echter niet moeilijk te vinden voor de Palestijnse politie, want daar zijn zij inmiddels bij in dienst gekomen. Volgens de Palestijnse politiechef was dat nodig om ze tegen Israel te beschermen. Dat vind ik pas echt een ‘draconische veiligheidsmaatregel’.
