Artikel van Likoed Nederland in het Algemeen Dagblad, 5 september 1997.
Wat als eerste opvalt aan de beschouwing van Joop Meijers over 100 jaar zionisme (Algemeen Dagblad van 30 augustus 1997) is de negatieve toon. Uitgerekend deze oud-voorzitter van de Nederlandse Zionisten Bond schijnt te leiden aan de joodse gewoonte uit de diaspora (verstrooiing) waarbij men voorzichtig moet zijn om joodse successen te melden, aangezien die afgunst kunnen opwekken.
Want het kan niet ontkent worden dat het zionisme ongekend succesvol is geweest. Zo is het zionisme een van de weinige ideologisch-politieke bewegingen van de twintigste eeuw die haar belangrijkste doelstellingen heeft gerealiseerd.
Het is merkwaardig dat deze resultaten bij een beschouwing naar aanleiding van het honderdjarig jubileum ongenoemd blijven:
- het joodse volk is het enige in de geschiedenis dat gedurende een langdurige verstrooiing zijn identiteit heeft kunnen behouden en, nota bene 1900 jaar later, terug te keren naar zijn historische woonplaats;
- honderdduizenden Europese joden hebben als gevolg van tijdige emigratie naar Israel hun leven kunnen redden;
- miljoenen joden die in hun Oost-Europese of Arabische land van herkomst tweederangs burger waren kunnen nu in een democratie in vrijheid hun joodse identiteit beleven en zich maatschappelijk ontplooien;
- deze miljoenen vluchtelingen met hun uiterst diverse achtergrond zijn voor het overgrote deel geïntegreerd in de Israëlische samenleving;
- het bestaan van Israel geeft aan miljoenen joden overal ter wereld de geruststellende gedachte dat zij daar in tijden van vervolging gastvrij opgenomen zullen worden;
- het land, dat dor en dunbevolkt was, is dankzij grote inspanningen op het gebied van ontginning, herbebossing, irrigatie enzovoort weer geworden tot een land van melk en honing;
- Israel heeft zich in de slechts vijftig jaar van zijn bestaan in een aantal economische sectoren een vooraanstaande positie verworven (landbouw, diamant, high-tech, software);
- het jodendom beleeft een grote culturele en spirituele opleving.
Joop Meijers geeft als negatieve kant van het zionisme aan dat het ten koste is gegaan van de zelfbeschikking van de Palestijnse Arabieren. Hij valt hiermee impliciet het bestaansrecht van Israel aan. Hij verzuimt echter te vermelden dat de Palestijnse Arabieren keer op keer de aangeboden mogelijkheid van zelfbeschikking en vreedzame coëxistentie hebben afgewezen. Voorbeelden hiervan zijn de afwijzing van het delingsplan van de Verenigde Naties in 1947 en het afwijzen van autonomie bij de Camp David akkoorden in 1979. Een ander voorbeeld is het Palestijnse Handvest. Dat is oorspronkelijk vastgesteld in 1964, toen de Westbank, Gaza en de Golan in Arabische handen waren. Desalniettemin ontkennen 30 van de 33 artikelen het bestaansrecht van Israel of roepen op tot geweld tegen joden.
Deze teneur zet zich voort tot op de huidige dag. Er zijn overeenkomsten gesloten volgens het principe ‘land voor vrede’. Het land is in belangrijke mate gegeven, zo woont nu 98% van de Palestijnse bevolking in de autonome gebieden. Echter, Arafat wil in strijd met de akkoorden de bijbehorende vrede niet leveren: zo is bovenvermeld handvest nog niet gewijzigd, worden terroristen als martelaren vereerd en wordt nauw samengewerkt met terroristische organisaties als Hamas, die volgens de Oslo-akkoorden reeds lang ontbonden en ontwapend hadden moeten zijn.
De Israëlische bevolking snakt naar vrede, zoals blijkt uit de grote concessies en de daarmee gepaard gaande risico’s op het gebied van de veiligheid die men in de akkoorden gedaan heeft. Tot nog toe heeft men daar geen vruchten van kunnen plukken; het aantal slachtoffers als gevolg van terrorisme is sinds 1993 juist aanzienlijk gestegen.
Laten wij hopen dat de voortzetting van de droom van het zionisme, een joodse natie in een vreedzaam Midden-Oosten, uit mag komen.
