Door Alan Dershowitz, jurist.
Artikel in ‘Het beloofde land’, soekot 1996.
De ontploffing van TWA vlucht 800, al dan niet door een bom veroorzaakt, leidt ertoe dat de wereld zich opnieuw afvraagt wat terroristen motiveert om massamoord te plegen op onschuldige burgers. Eén verklaring is dat de wereldgemeenschap onwillig is gebleken om onvoorwaardelijk ieder terrorisme en alle terroristen te veroordelen.
Integendeel, ’s werelds meest beroemde luchtvaart-terrorist Jasser Arafat heeft de Nobelprijs voor de Vrede gekregen, hij was welkom op het Witte Huis en in de hele wereld. Als men zegt dat deze eer hem pas te beurt viel nadat hij het terrorisme had afgezworen vergeet men dat hij ook daarvoor met open armen door de Verenigde Naties is ontvangen.
De boodschap naar potentiële terroristen was duidelijk: terrorisme is een geaccepteerd middel om doelen na te streven die de wereld-gemeenschap goedkeurt. Terroristen die deze doelen bereiken worden geprezen en geëerd. Dan worden zij geen terroristen meer genoemd doch staatslieden.
Altijd wanneer ik dit voor de hand liggende punt te berde breng wordt er tegenin gebracht: “Maar Nelson Mandela dan, Jitschak Shamir, Gerry Adams enzovoort?” en “Maakt dan niet elke bevrijdingsbeweging gebruik van terrorisme?”
Er zijn echter grenzen gesteld aan wat toegestaan is bij politiek geweld in diverse accoorden en verdragen. De lopende aanklachten tegen Bosnisch-Servische leiders laten zien dat er grenzen zijn.
(Helaas blijkt ook hier een dubbele moraal, aangezien Pol Pot, Arafat en anderen nooit aangeklaagd zijn.)
Wat zijn de factoren die het onderscheid maken tussen ongerechtvaardigd terrorisme en rechtvaardige militaire actie? Op de eerste en verreweg belangrijkste plaats is dit of er sprake is van het moedwillig aanvallen van burgers en in het bijzonder kinderen.
Mogelijk het ergste voorbeeld hiervan in het moderne terrorisme was de moord op 21 schoolkinderen in Maalot in Israel door Arafat’s Fatah. Niettemin was hij daarna welkom bij de Verenigde Naties en staatshoofden.
Mandela, Sharon en Adams om bij die voorbeelden te blijven hadden geen kinderen als doel, alhoewel ongewild soms burgers het slachtoffer werden van aanslagen tegen militaire doelen. Dit gebeurt vooral wanneer terroristen zich verbergen tussen de burgerbevolking met als doel om bij vergelding daar slachtoffers te laten ontstaan, zoals de Hamas wel doet in Libanon.
Het welbewust opblazen van burgervliegtuigen is een daad die nimmer gerechtvaardigd kan worden, onder welke omstandigheden dan ook. Niettemin was het de Nobelprijswinnaar Arafat die het luchtvaart-terrorisme heeft ontwikkeld, zoals met de eerste bom tegen een passagiersvliegtuig (Swissair 1970), de eerste kaping (1968) en de eerste aanslag op een luchthavengebouw (1972).
En deze daden liggen niet allemaal in het verre verleden; in 1986 blies Fatah nog een TWA-vliegtuig op in de lucht.
Waarom zijn wij dan verbaasd dat terrorisme nog bestaat? De bommen die de vlucht Panam 103 (Lockerbie) opbliezen en mogelijk ook vlucht TWA 800 (Long Island) zijn geplaatst door obscure terroristen. Ze werden echter geinspireerd door het gedachtengoed van Jasser Arafat, die meer dan wie ook in de recente geschiedenis aan de wieg heeft gestaan van het terrorisme in de lucht.
