Door dr. Ze’ev Benjamin Begin, artikel in ‘Het beloofde land, chanoeka 1995.
Dr. Ze’ev Benjamin (Benny) Begin is de zoon van oud-premier Menachem Begin en zelf ook een vooraanstaand Knesset-lid voor de Likoed.
Het standpunt van de Arbeiderspartij
Premier Rabin z.l. heeft gezegd dat op de definitieve kaart Jeruzalem en omgeving, de Jordaan-vallei en de westelijke heuvels van Judea en Samaria bij Israel zullen blijven.
Wat is de kans dat de PLO dit accepteert? Nul.
Wat is vervolgens de kans dat de PLO de onderhandelingen dan vreedzaam voortzet?
Nihil.
Op een gegeven moment diende de regering kiezen tussen twee kwaden: geen overeenkomst of een overeenkomst zoals de PLO die wil. Gekozen is voor het laatste zodat nog niets is opgelost: het accoord is slechts voorlopig en de PLO heeft geen concessies gedaan.
Peres heeft trouwens zelf gezegd dat voor de arabieren verdragen maar voor 40% reëel zijn: de rest bestaat uit ornament en lege frasen. Dat voorspelt weinig goeds.
Er bestaat dan ook geen ‘vredesproces’. Deze term zou op iets moeten slaan waarbij beide partijen op hun standpunten toegeven.
Er bestaat slechts een politiek proces waarvan ongeveer de helft van de Israeli’s hoopt dat het tot vrede leidt.
Arafat
Ik wil een aantal concrete feiten in de herinnering oproepen waarom ik de oprechtheid van Arafat niet vertrouw:
- Arafat wil accoorden tekenen en de Nobelprijs in ontvangst nemen met een pistool op zak.
Het compromis dat vervolgens steeds uit de bus komt is dat hij in uniform maar met leeg holster verschijnt. Het maakt duidelijk dat hij zich als soldaat/strijder wil laten afficheren en dat hij voortdurend probeert hoever hij met onderhandelingen kan bereiken, - zijn voortdurende aandacht voor omgekomen terroristen, zoals recent zijn rouwbezoek aan de familie van de vermoorde Jihad-leider en bij de begrafenis van een vrouw die een bus opblies: “wij zijn trots op haar; zij heeft geholpen met de vestiging van een Palestijnse staat.”
- zijn vele uitspraken over het voortzetten van de jihad (heilige oorlog); het “als de onderhandelingen niet naar onze zin gaan bereid te zijn om te vechten tot de laatste jongen en meisje teneinde de Palestijnse vlag te hijsen op alle gebouwen van Jeruzalem.”
- zijn voortdurende weigering om met een kaart te komen van zijn idee van een Palestijnse Staat of in te gaan op de vraag of die delen van Israel van binnen de grenzen van voor 1967 zou dienen te bevatten,
- zijn uitspraken dat het tien-punten-plan van de PLO (over de gefaseerde vernietiging van de staat Israel) nog steeds overeind staat en dat de Oslo-accoorden daarin slechts een fase zijn,
- de vergelijking die hij herhaaldelijk gemaakt heeft met Mohammed die ook een verdrag sloot met een sterkere stam toen hij niet anders kon, om deze uit te roeien toen hij sterk genoeg was.
Het is, gezien al deze punten, bijna onbegrijpelijk dat er nog steeds mensen zijn die twijfelen of deze kant van Arafat de echte is.
Zij willen blijkbaar te graag geloven dat ware vrede nabij kan zijn.
Terreur
Uit mijn werk voor de commissie van veiligheid kan ik getuigen dat deze regering succesvol is geweest in de bestrijding van terrorisme. Sinds de aanslag een jaar geleden op de bus in Tel Aviv zijn 3.500 arabieren gearresteerd op verdenking van terrorisme. Uit hun verhoren is gebleken dat hierdoor minstens vijftig aanslagen en dus vele slachtoffers voorkomen zijn.
Dit was mogelijk omdat de regering beschikte over de twee zaken die essentieel zijn in de bestrijding van terrorisme: een goede inlichtingendienst en de operationele mogelijkheid tot aanhouden. Helaas is dat in Gaza of Jericho al niet meer mogelijk. Deze plaatsen hebben zich ontwikkeld tot vluchthavens en broeinesten voor terroristen. Daar komt door Oslo-B nog een groot gebied bij.
Het laat de wijsheid zien in de Camp David accoorden van mijn vader: vijf jaar experimenteren met autonomie in alle burgerlijke zaken, met uitzondering van buitenlandse zaken en veiligheid.
Er wordt weleens geroepen dat de joden ook geweld gebruikten bij de bevrijding van Palestina van de Britse overheersing. Er zijn echter twee belangrijke verschillen tussen vrijheidsstrijders en terroristen:
- Het verschil in doel: wij joden wilden één staat voor onszelf, niet de vernietiging van onze tegenstander Engeland. De PLO wil een staat op de ruines van Israel.
- Het verschil in methode: wij richtten ons uitsluitend op militaire installaties. Onvermijdelijk
vielen daarbij slachtoffers onder Britse soldaten, deze waren echter geen doelwit op zich. Terreur
richt zich echter heel bewust op willekeurige personen, soldaat of burger, man of vrouw, bejaarde
of kind.
Dat de wereld haar normbesef aan het verliezen is en daardoor dit verschil niet meer kan zien is niet zo verwonderlijk als een vooraanstaand terrorist de Nobel-prijs voor de vrede in ontvangst mag nemen!
De bedreiging
Als Israel terug zou gaan naar de grenzen van voor 1967 is het op zijn zwakste plek nog maar 17 kilometer breed. De Palestijnse gebieden zouden zich verder ontwikkelen tot nesten voor terreur.
Bovendien zal de PLO nog niet tevreden zijn. Er zal geprobeerd worden alle Palestijnse vluchtelingen en hun nakomelingen naar Gaza en de Westbank te krijgen. Vandaar zal de propaganda zich dan gaan richten op de 700.000 arabische inwoners van Galilea. Zo zou de kracht van de staat Israel van binnen en buiten ondermijnd worden.
De lange termijn veiligheid van de staat Israel kan alleen gewaarborgd worden door theoretisch en praktisch vast te houden aan ons recht op het grondgebied.
